ﻧﻘﺶ زﻧﺎن در اﻧﻘﻼب 1357

 روﻧﺪ ﺣﻮادث در اﻳﺮان ﭼﻨﺎن اﻓﺸﺎﮔﺮاﻧﻪ و ﭘﺮوﺳﻪ اﻧﻘﻼب ﭼﻨﺎن  ﺁﻣﻮزﻧﺪﻩ ﺑﻮد، ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎهی ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﻣﻨﻈﺮ ﺣﺎل، ﻧﻘﺶ اﺳﺎﺳﯽ  زﻧﺎن را در ﺑﻪ ﺛﻤﺮ رﺳﺎﻧﺪن اﻧﻘﻼب ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ  . زﻧﺎن ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ و ﺑﺎ ﺟﻮش و ﺧﺮوش در ﺗﻤﺎم ﻋﺮﺻﻪ هاﯼ ﻣﺒﺎرزﻩ اﻧﻘﻼﺑﯽ  ﻋﻠﻴﻪ رژﻳﻢ ﺷﺎهنشاهی دﺧﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ، و ﺑﺎ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ دادن هر ﭼﻪ– ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺒﺎرزات ﺳﻌﯽ ﻧﻤﻮدﻧﺪ هوﻳﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺧﻮد را ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﻧﻴﻤﯽ از ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻪ ﻗﺎدر هستند ﻧﻘﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ  ﮐﻨﻨﺪﻩ اﯼ در رهاﻳﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ از هرﮔﻮﻧﻪ ﺳﺘﻢ و ﺑﺮدﮔﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﺑﺮاز ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 

اوﻟﻴﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﺰرﮔﺪاﺷﺖ روز ﺟﻬﺎﻧﯽ زن (8  ﻣﺎرس) در  17 اسفند 57  ﺗﻮﺳﻂ رژﻳﻢ ﺗﺎزﻩ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪﻩ اﺳﻼﻣﯽ ﺳﺮﮐﻮب ﺷﺪ  . ﻗﺒﻞ از ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ زﻧﺎن اﻳﺮان هﺮﮔﺰ اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﮐﻪ اﻳﻦ روز را ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ .  ﺗﻨﻬﺎ روزﯼ  ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت رﺳﻤﯽ دوﻟﺘﯽ زﻧﺎن  را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ روز 17  دﯼ ﺑﻮد، ﻳﻌﻨﯽ روزﯼ ﮐﻪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ  ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ زﻣﻴﻨﻪ هﺎﯼ واﻗﻌﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ از ﭘﺎﻳﻴﻦ و در ﻣﻴﺎن زﻧﺎن  روﺷﻨﻔﮑﺮ اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺑﺮﺧﻮردهﺎﯼ ﺧﺸﻦ و ﺗﻮهﻴﻦ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻪ  زﻧﺎن رﺳﻤًﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﺣﺠﺎب را ﻣﻤﻨﻮع اﻋﻼم ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد  . ﮐﺸﻒ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد ﺑﺨﺸﯽ از اﺻﻼﺣﺎت ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﯽ رﺿﺎﺷﺎﻩ در ﺟﻬﺖ ﺁزاد  ﮐﺮدن ﻧﻴﺮوﯼ ﮐﺎر و ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻳﺮان ﺑﻪ ﮐﺸﻮری ﺑﻮرژواﻳﯽ ﻣﺪرن ﺑﻮد .

 هدف اﺻﻼﺣﺎت زﻣﺎن ﺷﺎﻩ ﺳﻮد ﺁورﯼ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ و در  اﺑﻌﺎدﯼ ﮐﻪ اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺑﺮاﯼ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬارﯼ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮐﺮدﻩ  ﺑﻮد، هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻋﺮﻳﺎﻧﺘﺮﻳﻦ ﺳﺮﮐﻮﺑﻬﺎﯼ ﺳﻴﺎﺳﯽ  . 

 ﻋﻮاﻗﺐ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و  اﻗﺘﺼﺎدﯼ اﻳﻦ اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ، ﺣﺪود ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺗًﺎﺛﻴﺮات ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧﻮد را ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎن داﺷﺖ.  اوﻟﻴﻦ  8 مارس در سال 57 (1979)   ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ  . 

 زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ  ﺣﺮﮐﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻮﻗﻮع ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد، و زﻧﺎن ﺑﺮاﯼ  ﺑﺰرﮔﺪاﺷﺖ اﻳﻦ روز ﺁﻣﺎدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ، اﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﻪ اوج ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ  زﻧﺎن ﺷﺎﻏﻞ اﺧﻄﺎر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از هفته ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﺠﺎب ﺳﺮ ﮐﺎر  ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ.  در ﻣﻴﺎن ﺷﻮر و ﺷﻮق اﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﺮدﻣﯽ ، اﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﮐﻪ ﻃﻤﻊ ﻗﺪرت ﺧﻮد را در ﺑﺰﻳﺮ ﮐﺸﻴﺪن رژﻳﻢ ﺷﺎﻩ ﻳﮑﯽ از ﺗﺜﺒﻴﺖ  ﺷﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﮑﻮﻣﺘﻬﺎﯼ ﺟﻬﺎن، ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﮐﻠﻴﻪ ﺗﻮهماﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻣﺮدم در اﺑﺘﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﻬﺪات ﻧﻴﻢ ﺑﻨﺪ رهبری ﻣﺬهبی  ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ هاﯼ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﻄﻮر اﻋﻢ و ﺣﻘﻮق زﻧﺎن ﺑﻄﻮر  اﺧﺺ داﺷﺘﻨﺪ، ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪ  . 

 ﺟﺸﻦ ﺑﺎ رﻳﺨﺘﻦ ده ها هزار  زن ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺗﻬﺮان در ﻣﻴﺎن ﺑﺮف ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎرﻳﺪ و  ﺳﺮ دادن ﺷﻌﺎر "  در ﻃﻠﻮع ﺁزادﯼ، ﺟﺎﯼ ﺣﻖ زن ﺧﺎﻟﯽ  " تبدیل  ﺑﻪ ﺗﻄﺎهرات اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺷﺪ  . ﺣﺰب اﷲ ﻳﻬﺎ ﺑﺎ راﻧﺪن واﻧﺖ در ﻣﻴﺎن  ﺻﻔﻮف ﺗﻈﺎهر ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن و هل دادن زﻧﺎن، ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺟﻮﻳﻬﺎﯼ ﭘﺮ ﺁب و اﺳﺘﻔﺎدﻩ از اﻟﻔﺎظ رﮐﻴﮏ ﺑﺮاﯼ ﭘﺮاﮐﻨﺪن ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻼش ﻧﻤﻮدﻧﺪ. 

 اﻳﻦ ﺗﻈﺎهرات ﮐﻪ اوﻟﻴﻦ اﻗﺪام اﻋﺘﺮاﺿﯽ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﻋﻠﻴﻪ اﻗﺪاﻣﺎت  ﺳﺮﮐﻮﺑﮕﺮاﻧﻪ دوﻟﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮد، ﻗﺪرت اﻧﻘﻼب و ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت اﻧﻘﻼﺑﯽ  ﺁﻧﺮا ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد  .  ﺗﻈﺎهرات اﻳﻦ اﺻﻞ را ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ زﻧﺎن ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮدﻧﺶ، ﻳﮑﯽ از وﻇﺎﻳﻒ ﻣﺒﺮم  اﻧﻘﻼب ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ  . 

 ﺳﺮﮐﻮب زﻧﺎن ﻓﻘﻂ ﻳﮑﯽ از وﺟﻮﻩ ﺳﺮﮐﻮب اﻧﻘﻼب در ﮐﻠﻴﺖ ﺁن ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻴﺮﻓﺖ  ﺑﺤﺮان اﻗﺘﺼﺎدﯼ در اﻳﺮان و روﯼ ﮐﺎر ﺁﻣﺪ ن ﺟﻤﻬﻮرﯼ اﺳﻼﻣﯽ  ﺑﻪ ﭘﺎن اﺳﻼﻣﻴﺴﻢ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﺳﻴﻠﻪ اﯼ ﺑﺮاﯼ ﺑﻘﺎﯼ ﺧﻮد  رژﻳﻢ ﻓﺸﺎر ﺑﺮ زﻧﺎن را ﺗﺸﺪﻳﺪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ  .  زﻧﺎن اﻳﺮان در ﺣﺎل  ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺁﭘﺎرﺗﺎﻳﺪ ﺟﻨﺴﯽ ﺗﺤﺖ ﺣﺎﮐﻴﻤﺖ ﺟﻤﻬﻮرﯼ اﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﮐﻢ و ﮐﺎﺳﺖ اﺟﺮاء ﻣﻴﺸﻮد دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﻨﺪ. ﺳﺮﮐﻮب زﻧﺎن ﻓﻘﻂ ﻳﮑﯽ از وﺟﻮﻩ ﺳﺮﮐﻮب اﻧﻘﻼب در ﮐﻠﻴﺖ ﺁن  ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻴﺮﻓﺖ، و ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﺟﻤﻬﻮرﯼ اﺳﻼﻣﯽ دو هدف را ﺑﺎ  اﻳﻦ ﺳﺮﮐﻮب دﻧﺒﺎل ﮐﺮد:

 ﻳﮏ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ  و اﻗﺘﺼﺎدﯼ  را ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻧﻤﻮد و ﺳﻌﯽ ﻧﻤﻮد ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ هاﻳﺸﺎن  ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و ﺷﺮاﻳﻂ را ﺑﻪ ﺣﺎل   " ﻋﺎدﯼ  "  ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و دوم ﺳﻄﺢ 

 ﻣﻌﻴﺸﺖ ﻧﺎزﻟﺘﺮﯼ را ﺑﻪ ﻃﺒﻘًﻪ ﮐﺎرﮔﺮ ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﺪ  .  ﺗﻼش ﻧﻤﻮد اوﻟﻴﻦ  ﺣﻤﻠﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻋﻠﻴﻪ اﻧﻘﻼب از ﮐﺎﻧﺎل ﺳﺮﮐﻮب زﻧﺎن اﻧﺠﺎم ﮔﻴﺮد  .  و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ اﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮدن و ﻧﻬﺎدﻳﻨﻪ ﮐﺮدن ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ  از ﺁن ﺑﻌﻨﻮان ﻳﮏ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎز دارﻧﺪﻩ در ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎت اﻋﺘﺮاﺿﯽ زﻧﺎن و ﺳﺮﮐﻮب ﺁﻧﺎن ﺑﮑﺎر ﮔﻴﺮد. 

 ﺟﻤﻬﻮرﯼ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺎ ﻧﻬﺎدﻳﻨﻪ ﮐﺮدن ﻗﻮاﻧﻴﻦ ارﺗﺠﺎﻋﯽ اﺳﻼﻣﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ- اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ زﻧﺎن زﻧﺎن را از ﻧﻈﺮ ﻓﺮهﻨﮕﯽ،  ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﻗﺘﺼﺎدﯼ ﺗﺤﺖ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﻓﺸﺎرها و ﺳﺮﮐﻮب ها ﺗﺎ ﺑﻪ  اﻣﺮوز ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ  .  ﻻزم اﺳﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺨﺘﺼﺮﯼ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ هر ﮐﺪام از اﻳﻦ ﻓﻮاﻧﻴﻦ  ارﺗﺠﺎﻋﯽ دادﻩ ﺷﻮد.

از ﻧﻈﺮ ﻓﺮهنگی: 

 ﺳﻨﺖ و ﺧﺮاﻓﺎت و اﺧﻼﻗﻴﺎت ﭘﻮﺳﻴﺪًﻩ درون ﺟﺎﻣﻌﻪ و از همه ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻣﺬهب ﮐﻪ در ﻃﻮل ﭼﻨﺪ هزار ﺳﺎل، اﻳﻦ  ﺧﺮاﻓﻪ را در ذهن ﻣﺮدم ﺗﺜﺒﻴﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ زن ﻧﺼﻒ ﻣﺮد اﺳﺖ، 

 در اداﻣًﻪ ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ ﺧﻮد در ﭘﻨﺎﻩ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻧﻈﺎم  ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دارﯼ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮهنگ ﻣﺴﻠﻂ ﺟﺎﻣﻌﻪ همچنان ﻓﺮهنگ و اﺧﻼﻗﻴﺎت ﻣﺮد ﺳﺎﻻراﻧﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ . 

 ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺣﻖ دارد ﺧﻮاهر ﺑﺰرﮔﺘﺮش را ﮐﺘﮏ ﺑﺰﻧﺪ و  ﺑﻪ وﯼ ﭘﺮﺧﺎش ﮐﻨﺪ  . ﻣﺮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺣﻖ ﻣﻴﺪهد زن را ﮐﺘﮑﺎرﯼ ﻧﻤﺎﻳﺪ  .  ﻣﺮد اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادﻩ زن اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، زن ﺣﻖ رﻓﺖ  و ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧًﻪ ﭘﺪرﻳﺶ را ﻧﺪارد، زن ﺟﺰء ﻣﺎﻳﻤﻠﮏ ﻣﺮد و ﺑﻌﻨﻮان  ﺑﺨﺸﯽ از داراﻳﯽ وی ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻴﺸﻮد  .  زن ﻧﺎﻣﻮس ﻣﺮد ﺑﺤﺴﺎب  ﻣﯽ ﺁﻳﺪ و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ و ﺑﺪون وﺟﻮد ﻣﺮد، ﺧﻮد ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﻣﺴﺘﻘﻞ و داراﯼ ﺣﻖ و ﺣﻘﻮق ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤﯽ ﺷﻮد  .  ﺣﺠﺎب اﺟﺒﺎرﯼ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ زﻧﺎن از اﺑﺘﺪاﻳﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﻮق  اﻧﺴﺎﻧﯽ، ﺁزادﯼ در اﻧﺘﺨﺎب ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﺶ و اﻳﻦ ﺧﻮد ﺗﺠﺴﻢ ﺑﯽ  ﺣﻘﻮﻗﯽ ﮐﺎﻣﻞ زﻧﺎن در اﻳﺮان ﺗﺤﺖ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﺟﻤﻬﻮرﯼ اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ . 

 ﻗﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮدن هیچ ﺣﻘﯽ ﺑﺮاﯼ زﻧﺎن از ﻟﺤﺎظ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ،  زن ﺣﻖ ﻃﻼق و ﺟﺪاﻳﯽ ﻳﮏ ﺟﺎﻧﺒﻪ از ﻣﺮد را ﻧﺪارد، ﻣﺮد ﺣﻖ  دارد ﭼﻨﺪ زن اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﺪ  . زن ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤﯽ  ﺷﻮد، زن اﮔﺮ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون راﻧﺪﻩ ﺷﺪ،  ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻩ، ﺑﯽ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ  و ﺑﺪون ﺧﺎﻧﻪ و ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺧﻮاهد ﻣﺎﻧﺪ، زن ﺣﻖ ﺗﮑﻔﻞ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﻧﺪارد  . اﮔﺮ ﻃﻼق دادﻩ ﺷﺪ هیچ اﺧﺘﻴﺎرﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ  ﻧﺨﻮاهد داﺷﺖ و هیچگوﻧﻪ ﺣﻘﯽ در ﺳﺮ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮای وی  ﺑﺮﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد  .  در ﻣﻮاردﯼ ﺣﺘﯽ در اﻧﺘﺨﺎب همسر و  ﺷﺮﻳﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد هم ﺁزاد ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﺰور وی را وادار ﺑﻪ ازدواج  ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺣﻖ اﻋﺘﺮاض ﻧﺪارد  .  ﺣﻖ ﮐﺎﻧﺪﻳﺪا ﺷﺪن ﺑﺮاﯼ ﺗﺼﺪﯼ  ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺑﺎﻻﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﻧﺪارد، زن ﻧﺼﻒ ﻣﺮد ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد  و ﺁﻧﭽﻪ را هم ﻗﻮاﻧﻴﻦ و ﻣﻘﺮرات ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪ وی واﮔﺬار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ،  ﻧﺼﻒ ﻣﺮد اﺳﺖ  .  ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺣﺎﮐﻢ و ﻣﻮﺟﻮد ﺁﻧﻬﺎ را ﮐﻢ ﻋﻘﻞ، ﺿﻌﻴﻔﻪ  ﻗﻠﻤﺪاد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ  . 

 دوﻟﺖ ﻣﺬهبی ﻧﻴﺰ ﺑﺰور ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺰﻳﺮ ﭼﺎدر و ﻣﻘﻌﻨﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ و ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ اﻋﺘﺮاض ﺁﻧﻬﺎ را ﺳﺮﮐﻮب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. 

 از ﻧﻈﺮ اﻗﺘﺼﺎدﯼ  :    

 ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ داری ﺑﺪون ﭘﺮداﺧﺖ هیچگوﻧﻪ دﺳﺖ  ﻣﺰدی ﺑﻄﻮر ﻣﺠﺎﻧﯽ از ﮐﺎر ﺧﺎﻧﮕﯽ زﻧﺎن اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ  . و ﺑﻪ  اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﮐﺎر در ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺤﻴﻂ هاﯼ ﮐﺎر در درون 

  ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ وﯼ را ﻣﺠﺎﻧﯽ و ﺑﺪون ﭘﺮداﺧﺖ هیچ ﻣﺰدﯼ اﺳﺘﺜﻤﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.  ﮐﺎر ﺧﺎﻧﮕﯽ اﺳﺎس و ﭘﺎﻳًﻪ اﺳﺘﺜﻤﺎر زﻧﺎن اﺳﺖ و ﻣﻴﺮاﺛﯽ  اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌًﻪ ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ و اﻣﺮوز ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دارﯼ ﺑﺮاﯼ وﯼ  ﺑﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ  . 

  ﮐﺎر ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺁﺷﮑﺎر   " ﮐﺎر  " اﺳﺖ و ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ی اﻏﻠﺐ ﮐﺎرهاﯼ ﺻﻨﻌﺘﯽ هم ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ و  ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺻﺮف وﻗﺖ اﺳﺖ  .  ﺑﺎ اﻳﻦ همه، اﻣﺎ اهمیت و ﻧﻘﺶ واﻗﻌﯽ  ﺁن در ﺑﺎز ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در هر ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻳﺎ در ﮐﻞ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ از ﻧﻈﺮ ها ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ  .  اﺣﺘﻤﺎًﻻ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺘﯽ  ﻣﻴﺸﻮد، زﻧﺎن در ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺎر ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارﻧﺪ و اﮐﺜﺮًا ﺑﻴﮑﺎرﻧﺪ  . زﻧﺎن در اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﮐﻪ ﺑﻴﮑﺎر ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ هیچ ﺗﻘﺼﻴﺮﯼ ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ  ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دارﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻞ اﻳﻦ ﺑﻴﮑﺎرﺳﺎزﻳﻬﺎ اﺳﺖ  . ﻣﻴﺎن زن و ﻣﺮد  در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻣﯽ اﻧﺪازد، ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻓﺮهنگ ﻣﺮد ﺳﺎﻻراﻧًﻪ راﻳﺞ  ﻣﺮد ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑًﻪ ﻧﺎن ﺁور ﺧﺎﻧﻪ   زن را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ، ، ﻳﮏ ﺧﺪ ﻣﺘﮑﺎر ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ اﺗﮑﺎء ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﺮهنگ، ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ  داران، ﺻﻒ ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ زن وﻣﺮد را از از هم ﺟﺪا ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ و  ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﻴﺮوﯼ اﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ را از ﻣﻴﺪان ﺑﺪر ﮐﺮدﻩ و اﺧﺘﻼف و ﺟﺪال ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﺨﺶ از ﮐﺎر را ﺑﻪ اﺧﺘﻼف و ﺟﺪل در ﻣﻴﺎن زن  و ﻣﺮد ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ  .  ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻳﮑﯽ از  ﺟﻮاﻧﺐ ﻣﻬﻢ ادارﻩ ﯼ اﻣﻮر ﺧﺎﻧﻪ، ﮐﺎرﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﺶ ﻋﻈﻴﻤﯽ از  اوﻗﺎت زﻧﺎن ﺧﺎﻧﻪ دار را ﻣﯽ ﮔﻴﺮد  .  ﺁن هم در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ  دارﯼ ﺑﺮاﯼ ﮐﺎهش هزﻳﻨﻪ هاﯼ ﺧﻮد هر روزﻩ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻦ ﻳﺎ ﻣﺤﺪود  ﮐﺮدن ﺷﻴﺮ ﺧﻮارﮔﺎهﻬﺎ و ﻣﻬﺪ ﮐﻮدﮐﻬﺎ دﺳﺖ ﻣﯽ زﻧﺪ  . وﺑﺎ ﻧﻬﺎدن  اﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ دوش زﻧﺎن، ﺿﻤﻦ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺒﺎﻟﻎ هنگفتی را ﺑﻪ  ﺟﻴﺐ ﻣﻴﺰﻧﺪ، زﻧﺎن ﺧﺎﻧﻪ دار را واﻣﯽ دارد ﮐﻪ ﺑﺪون هیچ دﺳﺖ  ﻣﺰدﯼ ﻧﻴﺮوﯼ ﮐﺎر ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز اﻳﻦ ﻧﻈﺎم را ﮔﺴﺘﺮش دهند و ﺳﻮد هرﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ را ﻧﺼﻴﺐ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ .  ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺎر راﻳﺞ، ﮐﻠﻴﻪ ﯼ ﮐﺎرهاﯼ ﺷﺎق در درون ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ  ﻋﻬﺪﻩ زﻧﺎن اﺳﺖ، ﺁن هم ﺑﺪون اﻳﻦ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺗﺪﺑﻴﺮ و دﺧﺎﻟﺖ در  ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺻﻠﯽ ادارﻩ ﯼ اﻣﻮر ﺧﺎﻧﻪ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ  . اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ  زﻧﺎن را ﺑﻪ ﭘﻴﺮﯼ زودرس، ﻧﺎراﺣﺘﯽ هاﯼ ﺟﺴﻤﯽ، و ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎﯼ رواﻧﯽ، ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ.        

این قوانین ارتجاعی اسلامی امروز، نه تنها در ایران بلکه در کشورهایی مانند کشورهای عربی، افغانستان ، پاکستان، که در قوانین اجتماعی آنها نهادینه شده است، ضمن بکارگیری آن با زنان این کشورها تحت شدیدترین آپارتاید اجتماعی رفتار می شود.