خشونت پلیس بنگلادش علیه کارگران اعتصابی

یک هفته از اعتصاب و تظاهرات کارگران پوشاک برای افزایش دستمزد در داکا پایتخت بنگلادش میگذرد. صدها کارگر که بخش عمده آن زن هستند خواهان افزایش دستمزد ماهانه از ۳۸ دلار به ۱۰۰ دلار هستند. در شرایط حاضر کارگران پوشاک روزانه کمی بیش از یک دلار دستمزد می گیرند. این میزان پایین ترین حد دستمزد در سطح جهان است. اعتصاب و اعتراض کارگران موجب تعطیل ۴۰۰ کارخانه در حومه داکا شد. پلیس با گلوله های پلاستیکی، گاز اشک آور و باتوم بجان کارگران معترض افتاده و تعدادی از کارگران را مجروح کرده است.  گزارشهای مختلف از وضعیت کارگران پوشاک حاکی از آنست که این کارگران قادر به تامین حداقل معاش خویش نیستند. بسیاری از کارگران اعتصابی اعلام کرده اند که حقوقشان فقط کفایت اجاره آلونکی را می دهد که حکم خانه آنها را دارد. درآمد بنگلادش از صادرات پوشاک به اروپا و آمریکا ۲۰ میلیارد دلار است. اما ۴ میلیون کارگری که در این صنعت مشغول بکارند، روزی یک دلار دستمزد می گیرند. این کارگران به یمن سرکوب خشن پلیسی، اختناق و استبداد وحشیانه تحت شرایطی طاقت فرسا مجبور بکارند: ساعات کار طولانی و وضعیت ایمنی بسیار وخیم، زندگی کارگران را با خطر مرگ روزمره روبرو می سازد. کارگران از حق تشکل محرومند. شکنجه و قتل کارگرانی که قصد ایجاد تشکل در میان این بخش از کارگران را دارند یک پدیده عادی است.

طی دو سال گذشته کشته شدن صدها کارگر در اثر آتش سوزی و در مورد آخر ریزش ساختمان که منجر به کشته شدن بیش از هزار و صد کارگر شد، شرایط وخیم کارگران صنعت پوشاک در بنگلادش را به راس اخبار رسانه های بین المللی منتقل کرد. در اثر فشار افکار عمومی جهانی و فعالین مدافع حقوق این کارگران، شرکت های بین المللی اروپایی و آمریکایی قول دادند که اقداماتی را برای بهبود شرایط کار و ایمنی کارخانه های پوشاک در دستور بگذارند و بودجه ای به این منظور در نظر گیرند. از ماه مه، یعنی بیش از ۴ ماه گذشته هنوز هیچ اقدامی مادیت نیافته است. دو نهاد یکی اروپایی و دیگری متشکل از شرکت های آمریکایی بدین منظور تشکیل شده که قولهایی داده اند.

کارگران رعنا پلازا که در ماه مه ریزش کرد، هنوز هیچ خسارتی دریافت نکرده اند. در میان شرکتهای بین المللی که کارگران آسیب دیده و بقتل رسیده مشغول تولید سفارشاتشان بودند فقط شرکت ایرلندی پرایمارک تعهد کرده که به کارگران خسارت بپردازد که هنوز حتی یک رالط بدست کارگران نرسیده است. حدود یکماه پس از این حادثه مرگبار بخشی از کارگران برای دریافت حقوق معوقه شان دست به تظاهرات زدند که با سرکوب خشن پلیس روبرو شد.

در سال ۲۰۱۱ کارخانه پیرهن دوزی “ترای انگل” دچار آتش سوزی شد که منجر بقتل ۱۴۶ کارگر گردید. اعتراض خشمگین مردم در سطح جهان به این جنایت باعث شد که در ایالت نیویورک قوانینی برای بهبود استاندارد ایمنی بتصویب برسد. اما در دادگاهی که برای دریافت خسارت تشکیل شد، دادگاه حکم به پرداخت فقط مبلغ ناچیز ۷۵ دلار به خانواده کارگران جانباخته داد.

این وظیفه نیروهای کارگری، چپ، کمونیست، انساندوست و برابری طلب است تا با سازماندهی یک جنبش بین المللی به دفاع از حق حیات و زندگی با حرمت این میلیونها انسان بپردازد و سرمایه داری جهانی را وادار به افزایش استاندارد ایمنی و دستمزد نماید.

سازمان آزادی زن کمپینی در این رابطه ایجاد کرده است بنام “مرگ بس است! قتل عام کارگران صنعت پوشاک را متوقف کنیم. سازمان آزادی زن شما را فرا می خواند که به صفحه این کمپین در فیس بوک مراجعه کرده و حمایت خود را از آن اعلام کنند.

No More Death- Stop Slaughter of workers in garment industry!

آذر ماجدی