عزم و جزم دولت برای منع نان آوران زیر زمینی!

مهم نیست که مسافر هر روز و دائم مترو باشی ، یا تنها یک بار از مترو برای سفر های شهری خود استفاده کرده باشی . در هر صورت حتماً با زنان و دختران و مردان جوانی که با کوله پشتی و ساک های بزرگ در مترو دستفروشی می کنند آشنا شده ای ، دستفروشی بد نیست ولی هم مرز انواع بزهکاری هاست . دستفروشی از فقر و تنگدستی و بی مهارتی و ساختارهای معیوب جامعه نشات  می گیرد . سایه به سایه ی تکدی گری و قاچاق و خلاف و جیب بری و کلاه برداری حرکت میکند .   کافی است مسیر مترو خط تجریش به کهریزک تهران یا هر مسیر دیگری را برای سفر شهری انتخاب کنید تا بدانید دستفروشی در مترو ، سن و سال نمی شناسد در میان دستفروشان مترو از دختران و پسران ۷ ساله تا زنان ۵۰ ساله را می بینید که برای تامین هزینه های زندگی خود با همراهی برای تامین هزینه ها برای سرپرست خانواده هایشان کمک می کنند . در این میان این دستفروشان علاوه بر دختران کم سن و سال و زنان میانسال که سرپرستی خانواده ها را بر عهده دارند دختران دیپلمه و دانشجو را می توان دید که با ظاهری زیبا با انتخاب اجناس لوکس و لوازم آرایشی و لباس در جمع زنان حاضر می شوند. اکنون شهرداری تهران طرح جمع آوری دستفروشان مترو را از ۲۸ دی ماه از سر گرفه و این چندمین بار است که ماموران انتظامی و حراست مترو اقدام به جمع آوری این افراد می کنند آنها را یکی یکی از واگن ها بیرون می کشند و وسایل هایشان را ضبط می کنند حالا روزها هر چند دقیقه هشداری از بلندگوی مترو به گوش می رسد . با اینکه مردم با جمع آوری این دستفروشان راضی نیستند اما ماموران از مردم هم درخواست کمک می کنند . در کنار همه ی این اقدامات دوربین های مدار بسته نیز در مترو چند وقتی است به تجهیزات مترو اضافه شده است که در جمع آوری دستفروشان بی تاثیر نباشد . در شهری که بانک هایش هر روز شاهد جابجایی میلیارد ها پول است که شاید سهم افراد نیازمند از آن درصد ناچیزی نباشد کودکان مجبورند زیبایی کودکی خود را فدای فقر می کنند که خود در ایجاد آن سهمی نداشتند . همه می دانیم که ایران کشور فقیری نیست اما وقتی ثروت در دست عده ای قلیل جمع آوری می شود اکثریت جامعه از آن محروم می مانند و سایه ای از نابرابری فضا را پوشانده و اثرات فقر را به سبد خانوار ها تحمیل می کنند . در حقیقت تضاد های فاحش طبقاتی و توزیع ناعادلانه ی ثروت ، بروز معضلات را در جوامع سبب می شود که وجود کودکان کار و دستفروشان ایستاده ، از جمله آنهاست اما در مقیاس کوچکتر باید این نکته را مد نظر داشت و از خود پرسید که آیا قوانین اجتماعی تنها شعار شیرین در کام من و شماست ؟

آیا در روزگاری که زرق و برق های مدرن زندگی چشم و گوش مان را پر کرده و در روزگاری که ترافیک معضل بزرگ شهر ها به شمار می رود در این روزگار که نابرابری های اقتصادی و اجتماعی تحت عنوان های مختلف از جمله سرمایه گذاری و قمار های قانونی مثل بازار بورس تمام حجم زیستن را پر کرده ، آیا زمان آن نرسیده که اندکی دقیق تر اندیشید و چشم ها را بر روی حقایق تلخ جامعه باز کرد. اگر واقع بینانه به شرایط جامعه نگاه کنیم فقر در ایران بیداد می کند و واضح است که فقر تنها این نیست که کسی در خیابان جلوی شما دست دراز کند یا گدایی گوشه خیابان خوابیده باشد . فقر این است که پدری با حقوق ۷۰۰ هزار تومان توان پرداخت اجاره سنگین خانه و شهریه تحصیل فرزندانش و بهداشت و درمان را نداشته باشد . اکنون چه بر سر مسئولان آمده است که عزم شان را جزم کرده اند که دیگر اجازه ندهند این دستفروشان در سطح شهر و داخل مترو تردد و دستفروشی کنند .

جای تاسف دارد که مسئولان در کش و قوس بازی های جناحی و سیاسی برای تثبیت موقعیت شغلی خود بسیاری از اصول اخلاقی را فراموش کرده و به عبارت بهتر تفکر همراه با تدبیر را از حوزه تصمیم گیری هایشان خارج ساخته اند و وجود این دستفروشان و کودکان کار را موجب خدشه دار شدن زیبایی شهر می دانند . اما به راستی وجود این دستفروشان ، سطح شهر و مترو را نازیبا و زشت میکنند یا آینه تمام نمای ما و فضیلت های فراموش شده اخلاقی مان هستند که چنین از حضورشان بر آشفته ایم . کوتاه سخن اینکه در زمانی که بیکاری بیداد می کند و هنوز دولت نتوانسته نرخ رشد این پدیده منفی را کنترل کند چگونه می شود صد ها کودکان کار و هزاران دستفروشی که صبح تا شب طول و عرض خیابان ها
و مترو ها را طی می کنند تا درآمد بخور و نمیری بدست آورند را راند یا حتی با آنها برخورد کرد .

بهنام ( اسد ) ابراهیم زاده
زندان اوین بند ۳۵۰
نهم بهمن ۱۳۹۲