نان و گل سرخ

نان و گل سرخ

ما در اینجا از دغدغه های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه می گوئیم...
نان و گل سرخ

نان و گل سرخ

ما در اینجا از دغدغه های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه می گوئیم...

در گرامیداشت اول ماه مه

اول ماه مه روز جهانی کارگر در راه است . در دو جبهه کار و سرمایە، هر سالە در تدارک روز جهانی کارگر و در تقابل با آن، زور آزمایی دو طبقە اصلی جامعە به نمایش گذاشتە می شود . طبقه کارگر و محرومان جامعە ، فارغ از رنگ، نژاد، زبان، ملیت، مذهب، مرز و جنسیت ، بعنوان یک طبقە واحد ، جهانی و همسرنوشت در گوشە و کنار دنیا در تدارک روز طبقاتی و جهانی خود می باشند . صف انسانیت تحت پرچم های سرخ و با شعار وحدت آفرین “کارگران جهان متحد شوید” رژه می روند.   در این روز طبقه کارگر جهانی خواست ها و مطالبات عمومی از جمله ضدیت با نظام ضد انسانی سرمایه داری، ایجاد جامعه سوسیالیستی، ضدیت با جنگ و کشتار روزانه انسان ها، ضدیت با کار کودکان و کودک آزاری، ضدیت با تبعیض جنسی و نژادی و ملی، طرح مطالبات صنفی، طبقاتی و نظایر آن را در اجتماعات خود فریاد می زند و در قطعنامه های خویش مدون می سازد. در طرف مقابل نیز سرمایەداران و دولت های حامی آنان ، با پر رنگ کردن مذهب ، نژاد ، پرچم ، و دیگر تفاوت های خود ساختە ، همراه و با اتکا به پلیس ، زندان ، شکنجە گر، مسجد ، کلیسا و کنیسە، میدیا و مطبوعات وابستە ، آخوند ، کشیش و خاخام ، با اتکا به فریب و سرکوب به شکل سازمانیافتە و متشکل در برابر طبقە کارگر قرار می گیرند. روز جهانی کارگر نمود بارز یک حقیقت تاریخی – طبقاتی است . طبقە بورژوا طبقەای جهانی و گورکن آن نیز جهانی است . اکنون و از هر زمان بیشتر مبارزه و رودررویی کارگر و سرمایەدار در ابعاد جهانی و فراملی معنی و مفهوم پیدا کردە است . علی رغم تفاوت منافع بورژواها و دولت های مدافع آنان کە تضاد سرمایە و امپریالیست ها از آن ناشی و چگونگی استثمار و کسب ارزش اضافە از گردە طبقە کارگر نشآت می گیرد ، بحران ، پیروزی یا شکست سرمایە علیە طبقە کارگر و مردم ستمدیده بر کل نظم و سیستم طبقاتی آنان تاثیر گذاشتە و برعکس آن نیز صادق است . امروز از هر زمانی دیگر بیشتر، بورژوازی جامعه بشری را به سوی پرتگاه سوق داده و می دهد. تعرض به آخرین دستاوردهای بشری و به ویژه طبقه کارگر در ابعاد جهانی در جریان است. افزایش ساعت کار، افزایش سن بازنشستگی، اخراج روزانه کارگران از کار دائم و تبدیل قرارداد رسمی به قرارداد موقت، استفاده بیشتر از نیروی کار کودکان کارگر با دستمزد کمتر و بسیار نازل، گستردگی دامنه پدیده کودکان خیابانی، کاهش خدمات دولتی و کاستن از امکانات رفاهی و درمانی مردم، تشدید بی سابقه فرایند آلودگی و تخریب محیط زیست و افزایش خطرات جدی علیه آن و کل بشریت  و نظایر آن، چهره کنونی نظام سرمایه داری و  لیبرالیسم چند دهه اخیر را بوضوح به نمایش می گذارد. امروز عملا جهان در مقابل آن تصویر انسانی و ژرف اندیشانه روزا لوکزامبورگ قرار گرفته است که نوشت ” سوسیالیسم یا بربریت”. بربریت کنونی نظام سرمایه داری را اکثریت قریب به اتفاق انسان های این کره خاکی، روزانه با گوشت و پوست و استخوان و در پراتیک و تجربه عملی می آزمایند. اما سوسیالیسم کارگران، سوسیالیسمی که مارکس از آن یاد می کند که همانا عبارت از قدرت سازمان یافته طبقه کارگر آگاه برای اداره اقتصادی، سیاسی و اجتماعی جامعه می باشد و فاز اول راهیابی به جامعه کمونیستی و محو طبقات است، هنوز خود را به نمایش نگذاشته است و البته بشریت امروز از هر زمانی بیشتر به آن نیاز دارد.

روز جهانی کارگر، امکان مناسبی برای کارگران و به ویژه فعالین کمونیست و سوسیالیست کارگری است که شرایط کنونی و متحول امروزین را چه در ابعاد جهانی و چه ایرانی آن دریابند و از تجربیات گذشته بیاموزند. با اشراف بر گذشته و با اتحاد و آگاهی طبقاتی، خود را برای نبرد پایانی و رهایی نهایی از بربریت نظام سرمایه داری آماده سازند. اکنون و از هر زمانی بیشتر رسالت تغییر بربریت نظام سرمایه داری بر دوش طبقه کارگر سنگینی می کند. اما به سرانجام رساندن این رسالت نه امری خودبخودی و بدون سازمان، بلکه حرکتی آگاهانه است که با اتکا به پراتیک دگرگون ساز طبقه کارگر و انسان های کمونیست و برابری طلب مقدور و میسر خواهد گردید. شعار کارگران “جهان متحد شوید” و تحقق سوسیالیسم در بعد فراکشوری امروز از هر زمانی بیشتر شعار و مطالبه طبقە کارگر اگاه و سوسیالیست در پایان دادن به بربریت نظام سرمایەداری و پیروزی سوسیالیسم است .
اول ماه مه و کارگران ایران
در ایران تحت حاکمیت و سرکوب جمهوری اسلامی اگر چه طبقە کارگر به لحاظ اقتصادی ، سرکوب خشن و بی رحمانه ، محروم بودن از نهاد و تشکل های خودساختە و تودەای، زندانی بودن و اخراج و پناهندە شدن شمار زیادی از فعالین و رهبران عملی و علنی خود، در بدترین دوران حیات خود طی صد سال اخیر قرار دارد و از مهمترین ابزار مبارزاتی خود یعنی تشکل یابی مستقل و غیرحکومتی رنج می برد ، اما بر اساس همه آمارها و دادەهای عینی و قابل استناد ، طبقەای تسلیم ناپذیر و حاضر در صحنه و تقابل با رژیم مذهبی و سیاست هایش بودە است . این طبقە بعنوان الترناتیو نظام سرمایەداری و مدعی قدرت سیاسی حرف و مطالبات زیادی برای گفتن رو به دولت و حاکمیت و گردآوری نیروی اجتماعی به دور آن دارد . در اول ماه مه امثال شعارهای از قبیل ، کارگر زندانی ، زندانی سیاسی آزاد باید گردد، افزایش دستمزد نسبت به تورم و تامین زندگی شایستە یک خانوادە ۵ نفرە، پایان دادن به سیاست اخراج سازی ، لغو قرارداد موقت و سفید امضا ، ایجاد تشکل های مستقل کارگری ، حق تجمع، اعتراض و اعتصاب و آزادی بیان ، برابری حقوق زن و مرد و اشتغال زنان، لغو کار کودکان تا سن ١٨ سال نه فقط “لغو کار حرفەای کودکان” و تدریس رایگان آنان در مدارس به هزینه دولت، میتواند اهم خواستهای فوری و بلاواسطه طبقە کارگر در رژه اول ماه مه باشد.این خواستهای فوری و بلاواسطه کنونی طبقە کارگر ایران هستند. اول ماه مه روز جهانی و طبقاتی کل طبقە کارگر است . این روز، روز گرایش خاصی در صفوف طبقە کارگر نیست . اما گرایش خاصی، یعنی گرایش سوسیالیستی طبقە کارگر کە تنها یکی از گرایشات درون این طبقە است ، وظیفە و رسالت تاریخی و طبقاتی عظیمی بر دوش دارد. گرایش سوسیالیستی درون طبقە کارگر به حکم اگاه بودن برمنافع طبقاتی خود در مبارزە و رودرویی با بورژوازی و دولت حامی آن که کارگران کمونیست هستند که به قول مانیفست حزب کمونیست ” کمونیست ها در مبارزات پرولتاریایی ملل گوناگون ،مصالح مشترک کل طبقە کارگر را صرف نظر از منافع ملی شان مد نظر دارند و از آن دفاع میکنند و از طرف دیگر ، در مراحل گوناگون مبارزە پرولتاریا و بورژوازی ، همیشە از مصالح و منافع کل طبقە کارگر دفاع میکنند” ، رسالت هدایت و پیشبرد جنبش کارگری را بر دوش دارند و قادرند در همه مراحل آن را نمایندگی و رهبری کنند.
آنچه امروز طبقه کارگر ایران از سر می گذراند مرگ تدریجی و فرسایشی خود و اعضای خانواده اش است. دولت و سرمایه داران ایران ضمن اشراف بر این حقیقت به این میزان از شرایط دردناک تحمیلی بر طبقه کارگر راضی نیستند، بلکه روز به روز فشارهای خود علیه این طبقه را افزایش می دهند تا سود بیشتری کسب نمایند. زیرا ثروت آنان محصول فقر کارگران و فقر کارگران سرچشمه ازدیاد ثروت روزانه آنان است. سیاست دولت و سرمایه داران در اعمال بی حقوقی روزانه علیه طبقه کارگر ایران در اقداماتی از قبیل اخراج روزانه کارگران از کار و تعطیلی مراکز تولیدی، عدم پرداخت به موقع دستمزدها، لغو قراردادهای دائمی و انعقاد قرارداد موقت با کارگران، عدم رعایت حتی قانون کار ضد کارگری، فقدان بیمه بیکاری و تامین شغلی، افزایش ناچیز دستمزدها  از ۶٠٨ هزار تومان در سال گذشته به ٧١٢ هزار تومان در سال ١٣٩۴ در مقابل افزایش تورم افسارگسیخته و روزانه، افزایش خط فقر به سقف ٣ملیون تومان ،افزایش دیگر معضلات اجتماعی همچون اعتیاد، فقر، تن فروشی، کار کودکان، قتل و نظایر آن که در گام اول گریبان طبقه کارگر و قشرهای محروم و ستمکش جامعه را می گیرد، از دیگر نتایج نظام فاسد سرمایه داری و دولت اسلامی مدافع آن در ایران امروز است.
علاوه بر این معضلات، اکنون تعدادی از چهره ها و رهبران شناخته شده طبقه کارگر ایران از جمله شاهرخ زمانی ، محمود صالحی، بهنام ابراهیم زادە، پدرام نصرالهی، محمد جراحی، کورش بخشنده، ابراهیم مددی،داود رضوی، رسول بداقی ، نظام صادقی، عثمان اسماعیلی،ریبوار عبدالهی، حامد محمودی نژاد،آرام و فواد زندی دو برادر و همچنین کارگران دستگیر شدە مهاباد، بوکان و دهها فعال کارگری دیگر به جرم دفاع از مطالبات کارگری و عدالت طلبی، همراه با دهها فعال جنبش های اجتماعی دیگر در زندان به سر می برند . همچنین  دهها فعال دیگر با قرار وثیقه سنگین از زندان آزاد و یا اینکه قرار زندان تعلیقی همچون شمشیر داموکلس از بالای سر آنان آویزان و بطور مستمر آنان را تهدید می کند و گروهی نیز از فعالیت های سیاسی و اجتماعی منع شده اند. دستگیریهای چند روز اخیر فعالین کارگری در مناطق مختلف ایران ، دقیقآ از نگرانی جمهوری اسلامی از برگزاری مراسمهای قدرتمند اول ماه مه ناشی می شود. جواب و عکسلعمل مناسب به این سیاست رژیم ، برگزاری مراسم های باشکوه و مستقل و حمایت از کارگران دستگیرشدە با خواست و مطالبه فوری آزادی بی قید و شرط آنان و دیگر فعالین کارگری دربند و تمام زندانیان سیاسی است.
با وجود همه این مشکلات و موانع، اکنون طبقه کارگر ایران در شرایط پر تحول سیاسی و مبارزاتی یکسال اخیر، بویژه مبارزات کارگری و مبارزات متحدانه و سراسری معلمان و همچنین مبارزات پرستاران کە چهرە سال گذشتە را در نبرد با رژیم اسلامی و سرمایەدارن ترسیم میکند به استقبال اول ماه مه امسال می رود. یک سال اخیر هر چند سال عروج و گسترش جنبش کارگری و سوسیالیستی نبود و کماکان کارگران در سنگر دفاع از مطالبات خود به رودرویی و مصاف حکومت و طبقە سرمایەدار رفتند اما از سوی دیگر، سال بربریت جناح حاکم بویژه سال اعدامها در دولت “اعتدال و امید” روحانی و کابینە امنیتی – نظامیش بود تا جامعە را در سکوت گورستانی نگه دارد، اما طبقە کارگر و جنبش آزادیخواهی تسلیم نشدند و رژیم را به ستوە آوردند.
لذا طبقه کارگر ایران امسال در بطن تحولات مهم داخلی و منطقەای از جمله سازش و تسلیم جمهوری اسلامی بر سر برنامه هستەای در برابر دولت های غربی و همچنین درگیر بودن در جنگ خونین و کثیف منطقەای در کشورهای عراق، سوریە و یمن کە با فشار مضاعف و سرکوب وحشیانه جنبش های مبارزاتی داخل کشور همراه است به استقبال اول ماه مه می رود کە ضروری است با اتحاد و آمادگی کامل در این رژه جهانی و روز بزرگ تاریخی شرکت نماید. علیرغم وجود گرایشات واقعی و تفاوت های فکری و عملی، شایسته است که طبقه کارگر در این روز به عنوان تن واحد ظاهر و خواست و مطالبات خود را در قطعنامه های روشن و مدون به اطلاع دولت و نهادهای وابسته به آن، طبقه سرمایه دار ایران و کل جامعه برساند. خواست های صنفی، طبقاتی، سیاسی و اجتماعی طبقه کارگر در قطعنامه های مشترک تعدادی از تشکلات مستقل و غیر حکومتی طبقە کارگر به اطلاع جامعە و نهادهای قدرت رسیدە است . مهم است که این خواست ها و مطالبات در اجتماعات علنی ، غیر دولتی و جدا از تجمعات شوراهای اسلامی ، خانە کارگر و دیگر مراسمات فرمایشی و دولتی طرح و سپس کارگران در مبارزات آتی خود خواهان پیگیری و تحقق آنان گردند.
تجربه اعتراض و جنبش توده ای اخیر نشان داد که بدون دخالت و حضور فعال و پر رنگ کارگران با شعار و مطالبات صنفی، سیاسی و طبقاتی خود و بدون حمایت دیگر قشرهای ستمکش جامعه از این طبقه و توده گیر شدن مطالبات آن و نیز بدون توقف چرخ های تولید از حرکت در اعتراض به شرایط موجود، امکان تن دادن رژیم اسلامی به عقب نشینی تا سرنگونی آن و پیروزی نهایی ممکن نیست.
اگر امروز بورژوازی جهانی و در رآس آن قدرتها و دولت های امپریالیستی، جهان را به قتلگاه کارگران و انسانهای محروم تبدیل کردەاند و با جنگ های نیابتی ،بویژه در خاورمیانه ، شمال افریقا و شماری از کشورهای دیگر این قارە فقرزدە ،افغانستان، اوکراین و جاهای دیگر، روزانه قربانی میگیرند، طبقە کارگر جهانی نباید غرامت تاوان و جنایت آنان ، لشکرکشی و اشغال کشورها، دفاع از تروریسم و رشد بنیادگرایی مذهبی را بپردازد. بورژوازی و رهبران آن ، این پیامبران و مرشدان دنیایی کهن ، می کوشند و در تدارک آنند کە دنیای امروز را به گورستان تمدن و دست آوردهای بشریت کە محصول کار و رنج طبقە کارگر است ، تبدیل کنند . اکنون از هر زمان دیگری بیشتر وقت آن فرا رسیدە است کە با همت، اتحاد ، اگاهی و سازمانیابی طبقە کارگر جهانی ، این گورکن نظام سرمایەداری، جهان کنونی را به گورستان آن تبدیل نمود. بە قول مانیفست حزب کمونیست، “طبقە کارگر در این مبارزە چیزی جز زنجیرهایش از دست نمی دهد ،اما جهانی به دست خواهد آورد” . “کارگران جهان متحد شوید.”

زندە باد اول ماه مه، روز اتحاد و همبستگی جهانی طبقە کارگر


٣٠ آوریل ٢٠١۵

حسن رحمان پناه