حداقل دستمزد سال ۹۶

مبارزه برای افزایش دستمزد امری حیاتی است. یک امر مهم مبارزه اقتصادی کارگران مبارزه برای افزایش دستمزد بر پایه حداقل دستمزد می باشد. نرخ حداقل دستمزد باید بنا به رشد تورم و گرانی و نوع فراوری کار باشد. نرخ حداقل دستمزد باید بر حسب هزینه های روزمره زندگی محاسبه شود. هزینه های روزمره یک خانواده عبارتند از خوراک، پوشاک، هزینه مدرسه و تحصیل بچه ها، کرایه خانه، بهداشت، رفت و آمد، تفریح و مسافرت، مهمانی دادن، ورزش حرفه ای یا غیر حرفه ای و خرج آب و برق و گاز و غیره می باشد. مبازره اقتصادی جدا از مبارزات سیاسی و اجتماعی نیست و به هم گره خورده اند.   در حال حاضر حداقل دستمزد چهار برابر زیر خط فقر است. این خود کارگران و شوراهای کارگری و نمایندگان واقعی کارگران هستند که باید بر سر تعیین حداقل دستمزد تصمیم بگیرند و نرخ تعیین کنند. چونکه آنها هستند که بهترین محاسبات و زیر و زبر زندگی کارگران و حقوق بگیران جامعه را می دانند. بنا به نظر فرهیختگان کارگری حداقل دستمزد سال ۹۶ باید ۴۱۵۰۰۰۰ تومان در ماه باشد. نمایندگان دولت و کارفرماها و شوراهای زرد بسیج اسلامی درد و رنج کارگران را نمی دانند و حس نمی کنند. پس آنها نیستند که باید تصمیم بگیرند.

مطلب مهم این است که نمایندگان واقعی کارگران در جمع سه گانه شورای عالی کار وجود ندارد. هر سه جانب حاضر در شورا جزئی از تن رژیم ضد کارگری و ضد مردمی هستند و عامل سرکوب هستند. نمایندگان دولت و کارفرماها و شورای بسیج اسلامی که اسمش را نماینده کارگران گذاشته اند هیچ ربطی به کارگران و حقوق بگیران زحمتکش جامعه ندارند. سر نخ همه شان به آخور دولت و کارفرماهای سرمایه دار وصل است.
با اوضاع نابسامانی که دولت بوجود آورده و هر روز مراکز کاری بیشتری بسته می شوند و به تعداد بیکاران افزوده می شود، قدرت خرید کارگران شاغل و بیکار و بازنشته ها و حاشیه نشینان کلان شهرها به پایین ترین سطح و یا به صفر رسیده و شاهد آن هم کارتن خوابی و گور خوابی و کلیه فروشی و چشم فروشی و جنین فروشی و فروش نوزادان است.

کارگران حق دارند که مطالبات و خواسته های خود را به زور هم شده ازقبیل اعتراضات و اعتصاب و تسخیر کارخانه ها و کنترل تولید و فروش و نقدینگی را بدست بگیرند و به دولت بقبولانند که آنها نیروی بلا مناظع هستند و در ثروت بوجود آمده شریک هستند. مطالبات کارگران از جمله افزایش دستمزد ، دارا بودن تشکلهای آزاد و مستقل کارگری و بهبودی و امنیت شرایط کاری، حق اعتصاب ، تجمع و گردهمایی و آزادی کارگران زندانی و نمایندگانشان و آزادی زندانیان سیاسی ، کوتاه کردن دست نیروهای امنیتی و بسیجی از مراکز کاری و خواستهای دیگر است. اتحاد و عزم راسخ پرولتری سرمایه داری را به زیر میکشد.

بهمن یوسفی ۱۶ اسفند ۹۵