طالبان به امر ” خدا و رسول ” جنایت می آفرینند

بدون شک هیچ مسلمان عادی و سنتی یی از این عنوان خوشش نمی آید و آنرا نمی پسندد. مگر متآسفانه این یک واقعیت است و سخن گفتن از آن که  همان حقیقت گویی باشد ، دشوار و شنیدنش در وهلۀ نخست همواره ناخوشایند و تلخ است. لهذا از خواننده گان گرامی تمنا دارم که از روی لطف و مهربانی ، این مقاله را با حوصله مندی و با دقت و تأنی تاپایان مطالعه فرموده آراء و نظرات تأییدی و یا تردی ویاهم تقبیحی خود را در بخش کامنتها درج نمایند ویا مستقیماً از طریق ایمیلی که در پایان این مقاله درج گردیده است برای خودم ارسال نمایند.

 

مبارزه بر سر حداقل دستمزد، مبارزه برای سرنگونی رژیم است!

یک بار دیگر به آخر سال نزدیک می شویم و مبارزه بر سر حداقل دستمزد نیز بار دیگر بر سر میز فعالین و رهبران کارگری و همچنین ما توده کارگران قرار گرفته است. کارگران، حتی اگر از موقعیت معیشتی خود نیز حرکت کنند، باید قال قضیه را کنده و کار این رژیم جهل و تولید فقر را یکسره کنند. موقعیت رژیم امسال حتی بحرانی تر از سالهای پیش است. از یک طرف جناح‌های رژیم دارند گلوی همدیگر را پاره می کنند و از طرف دیگر، جامعه‌ای که در حال انفجار است و در پیشاپیش آن کارگرانی که نان شبشان گرو گرفته شده است، مترصد فرصتی هستند که کار همه باند و جناحها را برای همیشه یکسره کنند. این را ما بارها و بارها و بخصوص در سال ٨٨ و بدنبال انتخابات ریاست جمهوری اسلامی به وضوح و بلاواسطه شاهد بودیم. 

سندیکا و مبارزه ی طبقاتی

بر پایه ی شواهد و تجاربِ تاریخی جنبش جهانی کارگری ، هر آنگاه که سندیکاها و اتحادیه های کارگری ، خود را درگیر خُرده حساب ها و کش و واکش های سیاسی روزمرٌه کرده ؛ و یا بدتر از آن به دنبالچهً سیاست های حزب و فرقه و شخصیتی سیاسی ، گیرم “انقلابی”، بَدل گردیده اند ، روند شقه و از هم گسیخته شدن را آغاز کرده و فرجامی جز شکست و نابودی یا تبدیل شدن به موجودی سترون و بی خاصیٌت و گوش به فرمان نداشته اند. فعالیٌت و عملکرد اغلبِ اتحادیه های کارگری کنونی در سرتاسر جهان نیز شاهد زنده ای بر اثباتِ وجود معضلاتِ مذکور می باشد. این چنین اتحادیه های غیر مستقل که معمولأ نقش سیاه لشکر صف ها و صندوق های رأی گیری را به عهده دارند منافع عمومی طبقاتی کارگران را قربانی سیاست های احزابِ برای حفظ قدرت و یا رسیدن به قدرت می نمایند و در نتیجه نهایتأ مدافع و حامی تنها بخش مرفه و “یقه سفید” کارگران و مزدبگیران می گردند. 

زن در جهان مدرن معاصر

خبر تجاوز جنسی و “زجرکش” شدن یک دختر جوان ۲۳ ساله در دهلی، توسط شش مرد، در اتوبوسی در حرکت در پایتخت هند، جهانی را نسبت به ابعاد خشونت و نا امنی زنان در هند، در شوک فروبرد و موجی از خشم را در سراسر هند برانگیخت. 
توحش و حیوانی نامیدن، سبعیت و رفتاری که با این زن طی دو ساعت آخر زندگیش شده است، ارفاق زیادی به مرتکبین آن و بی انصافی در حق حیوانات است. خون آشام ترین وحوش با اعضا تیره خود چنین نمی کنند. 

هوای سرد زمستان و گرمای همبستگی جهانی برای آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی در ۲۶ ژانویه

روز ٢۶ ژانویه روز جهانی اعتراض برای آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی در ایران بود. به دعوت و فراخوان حزب کمونیست کارگری، کمپین برای آزادی کارگران زندانی، کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، نهاد کودکان مقدمند و همچنین شمار دیگری از احزاب و سازمانهای اپوزیسیون در این روز میتینگ هایی در حمایت از کارگران زندانی و علیه رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی برگزار شد. 

سندیکای شرکت واحد و راهی دشوار

در دل مسائلی که اخیرا در سندیکای شرکت واحد پیش آمده، یک واقعیت مهم دارد تعیین تکلیف میشود. آنهم آینده سندیکای شرکت واحد و فعالین و دست اندرکاران آن است!

این مساله بر کسی پوشیده نبود که طی چند سال گذشته سندیکای شرکت واحد و اتحادیه کارگران هفت تپه مورد بیشترین و سخت ترین حملات منظم و سیستماتیک مشخصا دولت و دستگاه های امنیتی و سرکوبگر آن بودند. از همان ابتدای تشکیل و یا احیا آن تلاشهای بسیاری برای به شکست کشاندن این مبارزه  که کارگران را در شرکت واحد تهران و حومه و در مبارزه روزانه متشکل کرده بود صورت گرفت.همه  بر این مسأله و تأثیر  این فشارها برفلج کردن و زمین گیر شدن سندیکا و فعالیتهایش آگاه بودند. این فشارها تا حدی  بود که گاها  توان عملی و فعالیت عملی و متشکل در این سندیکا مورد سوال  قرار میگرفت و بدیهی است که کمبود ها و راه حل های مختلف برای رفع آن‌ها در عین حال  اختلافات را بیشتر دامن میزد. مزید بر دشواری های تاکنونی مسائل پیش آمده در هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد، این بخش از طبقه کارگر ایران و  سندیکا، را وارد دورانی سخت برای ادامه فعالیت و بقا این تشکیلات کرده است. 

اعدام قربانیان نظام به بهانه برقراری امنیت جامعه!

طناب دار و میادین اعدام در ایران بر طرف شدنی نیست. خیابان‏ها، ورزشگاه ‏ها، پارک‏ها و کوچه و پس کوچه‏ های جامعه‏ ی‏مان، بوی مرگ و خون می‏دهد. ده‏ها نفر دیگر در صف‏ند تا شکنجه‏ گران و جانیان جمهوری اسلامی، جان‏شان را برای بقای بیش از اینِ خود ب‏گیرند. تا دیروز حمل و کاربست سلاح‏های گرم از جانب مخالفین نظام به‏ عنوان جرم نابخشودنی به حساب می‏آمد و این‏روز‏ها سلاح‏های سرد هم به ردیف آن‏ها‏ پیوست. “محاربین”، “مخلان امنیت مردم”، “زورگیران و اوباشان” و همه و همه عناوین به ناصحیحی‏ست که جمهوری اسلامی دارد در مقابل مخالفین و قربانیان نظام ب‏کار می‏گیرد. دستگیری و گرداندن “زورگیران” در خیابان‏های ایران هم به سیاست سران حکومت تبدیل گشته است. 

لایحه پیشنهادی دولت برای تغییرقانون کار، پدیده ای قرن نوزدهمی و تحمیل چرخشی به عقب بر جامعه ای هشتاد میلیونی

لایحه پیشنهادی دولت برای تغییرقانون کار، پدیده ای قرن نوزدهمی و تحمیل چرخشی به عقب بر جامعه ای هشتاد میلیونی

مقدمه ـ در نوشته حاضر کوشیده ام به عنوان مقدمه با توضیح کوتاهی از تبعات عینی تصویب و اجرای لایحه پیشنهادی دولت برای تغییر قانون کار، مستیقما سراغ مواد و بندهای این لایحه  و نتایج معین هر کدام از آنها بروم. اینکار قبل از هر چیز برای جلوگیری از طولانی شدن مطلب بوده است لذا چنانچه فرصتی بود بطور مفصل تری به تبعات اقتصادی سیاسی و اجتماعی فرهنگی لایحه پیشنهادی دولت برای تغییر قانون کار خواهم پرداخت. 

مبارزه طبقاتی کارگران حادتر و گسترده تر میشود

متحد شدن حول مطالبات روشن و سراسری نیاز مبرم مبارزه امروز کارگران_

طبقه کارگر ایران تماما به ستوه آمده است. بعد از بیش از سه دهه کشمکش و جدال نابرابر کارگران با بورژوازی و دولت اسلامی هنوز صورت مسئله اصلی مبارزه بر سر برخورداری از یک حداقل زندگی انسانی و ابتدائی ترین مطالبات کارگری است. این سطح از تعرض به طبقه ما دقیقا هدف پایه ای و نقشه مند بورژوازی ایران بوده و هست.  جریانات راست و رفرمیست و قانونگرا و نهادهای “کارگری”- دولتی از جمله شوراهای اسلامی و خانه کارگریها و انجمن صنفی ها نیز،که در تحمیل این شرایط سهیم بوده اند، از این منجلاب و به قهقرا کشاندن طبقه کارگر ایران دریچه ای برای میدانداری خود یافته اند. از چنین موقعیت دردناکی نه تنها رنج نمیبرند برعکس اوضاع را در جهت موقعیت طبقاتی و منافع صنفی و ضد کارگری شان ارزیابی میکنند. بازار “رفرم” و “تشکل قانونی” و پرهیز از “خشونت” و بالاخره “انشا الله کارگران موقعیتشان بهبود خواهد یافت” و دنبال این و آن بخش بورژوازی و “اصلاح طلب” حکومتی رفتن خوب است، دنیای محدود و افق راست این جریانات را همواره تشکیل داده است و عملا از شرایط امروز کارگران آشکارا بهره میبرند و “قانونا” در صف بورژوازی قرار گرفته اند. 

زنان و مبارزه طبقاتی

با برقراری مالکیت خصوصی نظام پدر سالار و مردسالار نیز پایه های خود را در جامعه محکم کرد. یکی از مهمترین علل مردسالاری, مالکیت بروسایل تولید است که عنصر اصلی ثروت وقدرت را تحت کنترل خود گرفته است. مالکین بروسایل تولید در کشورهای سرمایه داری که بیشتر مردان هستند بیشترین ثروت جامعه را نیز تحت کنترل خود دارند و بهمین جهت روابط اجتماعی مردسالارانه بر تمام کشورها با اختلافاتی حاکم است وبه تبع آن زنان با آنکه در تولید ثروت نقش بسزایی دارند اما سهم آنان از تولید بسیار ناچیز است. براساس گزارش سازمان ملل, زنان دو سوم  کارهای جهان را انجام میدهند که فقط  ۱۰ درصد ازدرآمد حاصل از آن را زنان بدست می آورند و صاحب ۱ درصد از ابزار تولید اند.