روز جهانی کارگر روز ماست..

در حالیکه تنها چند روز دیگر به اول ماه مه مانده است با اینهمه برای منه کارگر این روز( یعنی روز جهانی کارگر) حکم تحویل سال نو کاریمان است . روزیست که پایان سالیست که رفته ،توام با موفقیتها ویا شکستها و مشکلات ویا کامیابی های احتمالی، در سال کاری که گذشته است. همچنین آغاز سالیست که امیدواریم بهبودی وسیع وعمیقی در زندگی ما کارگران همراه باشد. اگر در سرتاسر جهان واز ملل و کشورهای گوناگون جهت مشخص نمودن گذرایام از سالنامه هایی چون،میلادی،شمسی ،سال چینی وهندی وغیره استفاده میشود اما روز جهانی کارگر یگانه تقویم مشترک تمامی کارگران جهانست.که این خود به تنهایی گواه همبستگی تمامی توده های کارگران است. 

به مناسبت روز جهانی کارگر

حالا وقت اش است

آخر ِ ماه
حقوق ات را گرفته ای با یکدست
و داده ای به طلبکارها با دست دیگر
حساب که می کنی
چیزی نمی ماند برای جیب ها
و چندین دهان ِ خالی
که پر نمی شود هیچگاه 

درباره مبارزه طبقاتی کارگران ایران

مطلبی که در این پست میخوانید، به قلم "رضا شهابی" و به نقل از سایت سندیکای شرکت واحد، که بدلیل طولانی بودن مطلب به صورت فایل پی دی اف برای راحتی شما خوانندگان عزیز قرار دادم.

درباره مبارزه طبقاتی کارگران ایران

«گسترده باد تشکلهای مستقل حوزه ای و سراسری کارگران»

«به امید گسترش صلح، عدالت، آزادی و برابری»

«زنده باد اتحاد و همبستگی طبقه کارگر»

مهندسی انتخابات همیشگی و ناگزیر است

جمهوری اسلامی با انتخابات همزاد شد. آیت الله خمینی از همان لحظۀ سقوط رژیم سلطنتی اصرار داشت که باید هر چه زودتر رفراندم سراسری برگزار شود تا مُهر تایید جامعه پای نظام اسلامی بنشیند. در ۳۴ سال گذشته نیز تا توانسته‌اند بساط انتخابات راه ‌انداخته‌اند؛ به طور میانگین هر سال یک انتخابات. اما در نظام فکری سران رژیم اسلامی: امت نیازمند قیم است و باید تابع مجتهدان و فقیهان و مقام ولایت باشد. کلام ولی فقیه فصل الخطاب است. منافع اسلام و اصول اسلامی بالاتر و برتر از هر چیز دیگر است و نظر و رای شهروندان باید کاملا تابع این منافع و اصول باشد. 

سندیکا و مبارزه ی طبقاتی

بر پایه ی شواهد و تجاربِ تاریخی جنبش جهانی کارگری ، هر آنگاه که سندیکاها و اتحادیه های کارگری ، خود را درگیر خُرده حساب ها و کش و واکش های سیاسی روزمرٌه کرده ؛ و یا بدتر از آن به دنبالچهً سیاست های حزب و فرقه و شخصیتی سیاسی ، گیرم “انقلابی”، بَدل گردیده اند ، روند شقه و از هم گسیخته شدن را آغاز کرده و فرجامی جز شکست و نابودی یا تبدیل شدن به موجودی سترون و بی خاصیٌت و گوش به فرمان نداشته اند. فعالیٌت و عملکرد اغلبِ اتحادیه های کارگری کنونی در سرتاسر جهان نیز شاهد زنده ای بر اثباتِ وجود معضلاتِ مذکور می باشد. این چنین اتحادیه های غیر مستقل که معمولأ نقش سیاه لشکر صف ها و صندوق های رأی گیری را به عهده دارند منافع عمومی طبقاتی کارگران را قربانی سیاست های احزابِ برای حفظ قدرت و یا رسیدن به قدرت می نمایند و در نتیجه نهایتأ مدافع و حامی تنها بخش مرفه و “یقه سفید” کارگران و مزدبگیران می گردند. 

سندیکای شرکت واحد و راهی دشوار

در دل مسائلی که اخیرا در سندیکای شرکت واحد پیش آمده، یک واقعیت مهم دارد تعیین تکلیف میشود. آنهم آینده سندیکای شرکت واحد و فعالین و دست اندرکاران آن است!

این مساله بر کسی پوشیده نبود که طی چند سال گذشته سندیکای شرکت واحد و اتحادیه کارگران هفت تپه مورد بیشترین و سخت ترین حملات منظم و سیستماتیک مشخصا دولت و دستگاه های امنیتی و سرکوبگر آن بودند. از همان ابتدای تشکیل و یا احیا آن تلاشهای بسیاری برای به شکست کشاندن این مبارزه  که کارگران را در شرکت واحد تهران و حومه و در مبارزه روزانه متشکل کرده بود صورت گرفت.همه  بر این مسأله و تأثیر  این فشارها برفلج کردن و زمین گیر شدن سندیکا و فعالیتهایش آگاه بودند. این فشارها تا حدی  بود که گاها  توان عملی و فعالیت عملی و متشکل در این سندیکا مورد سوال  قرار میگرفت و بدیهی است که کمبود ها و راه حل های مختلف برای رفع آن‌ها در عین حال  اختلافات را بیشتر دامن میزد. مزید بر دشواری های تاکنونی مسائل پیش آمده در هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد، این بخش از طبقه کارگر ایران و  سندیکا، را وارد دورانی سخت برای ادامه فعالیت و بقا این تشکیلات کرده است. 

لایحه پیشنهادی دولت برای تغییرقانون کار، پدیده ای قرن نوزدهمی و تحمیل چرخشی به عقب بر جامعه ای هشتاد میلیونی

لایحه پیشنهادی دولت برای تغییرقانون کار، پدیده ای قرن نوزدهمی و تحمیل چرخشی به عقب بر جامعه ای هشتاد میلیونی

مقدمه ـ در نوشته حاضر کوشیده ام به عنوان مقدمه با توضیح کوتاهی از تبعات عینی تصویب و اجرای لایحه پیشنهادی دولت برای تغییر قانون کار، مستیقما سراغ مواد و بندهای این لایحه  و نتایج معین هر کدام از آنها بروم. اینکار قبل از هر چیز برای جلوگیری از طولانی شدن مطلب بوده است لذا چنانچه فرصتی بود بطور مفصل تری به تبعات اقتصادی سیاسی و اجتماعی فرهنگی لایحه پیشنهادی دولت برای تغییر قانون کار خواهم پرداخت. 

مبارزه طبقاتی کارگران حادتر و گسترده تر میشود

متحد شدن حول مطالبات روشن و سراسری نیاز مبرم مبارزه امروز کارگران_

طبقه کارگر ایران تماما به ستوه آمده است. بعد از بیش از سه دهه کشمکش و جدال نابرابر کارگران با بورژوازی و دولت اسلامی هنوز صورت مسئله اصلی مبارزه بر سر برخورداری از یک حداقل زندگی انسانی و ابتدائی ترین مطالبات کارگری است. این سطح از تعرض به طبقه ما دقیقا هدف پایه ای و نقشه مند بورژوازی ایران بوده و هست.  جریانات راست و رفرمیست و قانونگرا و نهادهای “کارگری”- دولتی از جمله شوراهای اسلامی و خانه کارگریها و انجمن صنفی ها نیز،که در تحمیل این شرایط سهیم بوده اند، از این منجلاب و به قهقرا کشاندن طبقه کارگر ایران دریچه ای برای میدانداری خود یافته اند. از چنین موقعیت دردناکی نه تنها رنج نمیبرند برعکس اوضاع را در جهت موقعیت طبقاتی و منافع صنفی و ضد کارگری شان ارزیابی میکنند. بازار “رفرم” و “تشکل قانونی” و پرهیز از “خشونت” و بالاخره “انشا الله کارگران موقعیتشان بهبود خواهد یافت” و دنبال این و آن بخش بورژوازی و “اصلاح طلب” حکومتی رفتن خوب است، دنیای محدود و افق راست این جریانات را همواره تشکیل داده است و عملا از شرایط امروز کارگران آشکارا بهره میبرند و “قانونا” در صف بورژوازی قرار گرفته اند. 

زنان و مبارزه طبقاتی

با برقراری مالکیت خصوصی نظام پدر سالار و مردسالار نیز پایه های خود را در جامعه محکم کرد. یکی از مهمترین علل مردسالاری, مالکیت بروسایل تولید است که عنصر اصلی ثروت وقدرت را تحت کنترل خود گرفته است. مالکین بروسایل تولید در کشورهای سرمایه داری که بیشتر مردان هستند بیشترین ثروت جامعه را نیز تحت کنترل خود دارند و بهمین جهت روابط اجتماعی مردسالارانه بر تمام کشورها با اختلافاتی حاکم است وبه تبع آن زنان با آنکه در تولید ثروت نقش بسزایی دارند اما سهم آنان از تولید بسیار ناچیز است. براساس گزارش سازمان ملل, زنان دو سوم  کارهای جهان را انجام میدهند که فقط  ۱۰ درصد ازدرآمد حاصل از آن را زنان بدست می آورند و صاحب ۱ درصد از ابزار تولید اند. 

نقش روبه گسترش کارگران در جنبش مطالباتی- ضداستبدادی

بحران درایران همه جانبه و از جمله دارای بعد سیاسی و اقتصادی است. انباشت همزمان بحران در حوزه های گوناگون موجب درهم تنیدگی آن ها شده و می تواند در فضاها و فرصت های مناسب به سرعت به یکدیگر تبدیل شود. نحوه پیشروی و سربازکردن و سرریزشدن بحران در این یا آن وجه  بسته به شرایط می تواند متفاوت باشد. 

 درمقطع سال ۸۸  بحران با  تمرکز بر وجه سیاسی از کانال شکاف بالائی ها مسیرپیشروی خود را گشود و در فرایند رشد خودبه سرعت ماهیت ساختارشکن پیداکرده و به نفی کلیت نظام و ولایت فقیه منجرشد. رژیم سرانجام توانست درطی چندماه اعتراضات خیابانی را سرکوب کرده و اوضاع را تحت کنترل خود بگیرد، اما از آن زمان هم چون مارگزیده هراسان از ریسمان سفید و سیاه، تمامی نیرو و توان خویش را برای ممانعت از خیزش مجدد آن از جمله امکان رخنه وجاری شدن نارضایتی های انباشته شده مردم از منافذ و شکاف های ساختارقدرت بکارگرفته است.