دو اعتصاب و یک پدیده نو!

این روزها علیرغم سانسور خبری بر بسیاری مسائل جنبش کارگری ایران از سوی کاربدستان سانسورچی رژیم اسلامی، خبر اعتصاب کارگران کارخانه لوله و نورد صفا در ساوه و نیز اعتصاب کارگران قطار راه آهن شهری اهواز، از سوی مردم شهرهای ساوه و اهواز و علاقه مندان جنبش کارگری با دقت و حساسیت زیادی  دنبال می شود. کارگران  بیست و پنچ روز است که روند تولید در کارخانه لوله و نورد صفا را متوقف کرده اند و حتی بنا بر اعتراف کاربدستان رژیم اسلامی در خبر گزاری ایلنا، کارگران در بیست و سومین روز اعتصاب خود، کنترل کارخانه را نیز در دست گرفته اند. اهمیت این دو اعتصاب معین در کاربست سنت های مبارزاتی ای است که امروز لااقل در کارخانه لوله و نورد صفا از سوی کارگران اعتصابی صورت می گیرد.  

فعالین جنبش‌های اعتراضی به این نمونه توجه کنند

هر کدام از اتفاقات سیاسی چند سال گذشته درس‌های مهمی برای پیشروی جنبش‌های اعتراضی در بر داشته‌اند. از هر واقعه‌ای مثل بهار عربی، پیروزی سریزا در انتخابات یونان، جنبش اشغال، جنبش اعتراضی سال ٨٨ در ایران، بحران مسکن در آمریکا، اعتراضات در شهرهای آمریکا به وحشی گیری پلیس علیه سیاهان، اعتراض میلیونی در اروپا به قتل عام کارمندان شارلی ابدو و غیره می‌توان درس‌های بسیار گرانبهائی برای صیقل دادن سلاح مبارزاتی مان گرفت. اما اعتراضات به تنهائی برای عبور از یک موقعیت نامناسب به موقعیتی بهتر کافی نیستند. اعتراض خشم جاری شده توده‌های معترض است. این خشم را باید سازماندهی کرد و این سازماندهی در دو سطح محلی و سراسری بسیار حیاتی هستند. 

کارگران، وفور مبارزه و دستاورد ناپیدا

در طول چند ماه گذشته اعتصابات کارگری زیادی رخ داده است. شمار کارخانه ها، مؤسسات و حوزه های مختلف کار و تولید که کارگران آنها در طول سال ۱۳۹۳ برای یک روز یا روزها، با هدف تحمیل خواسته های خود بر صاحبان سرمایه و دولت آنها دست از کار کشیده اند، مسلماً از سیصد افزون است. همین الان کارگران قطار شهری اهواز، نورد لوله صفا، چینی همگام شهر کرد و پتروشیمی تبریز در حال اعتصاب به سر می برند. برخی منابع تعداد کل اعتراضات، تحصن ها و اعتصابات سال پیش را بالغ بر ۳۵۰ یا حتی بیشتر اعلام کرده اند. در کارنامه این سال جنبش کارگری، اعتصاب سراسری و میلیونی کارگران بخش آموزش و پرورش ( معلمان سراسر کشور) به لحاظ کثرت شرکت کنندگان و برخی جهات دیگر مسلماً جای خاص خود را دارد و در عین حال گفتگوی ویژه خود را می طلبد. 

یک اتفاق مهم در جنبش کارگری

در حاشیه “بیانیه تشکل‌های مستقل کارگری پیرامون حداقل مزد”

خبرهای اعتراضات اخیر مربوط به جنبش کارگری، از اعتراض کارگران خودروسازی‌ها گرفته تا اعتراض و اعتصاب معلمان و پرستاران و کارگران پتروشیمی ها و تا اعتراض بازنشستگان ذوب آهن اصفهان، که همه در اعتراض به سطح پائین دستمزدها و تبعیض بودند از اتفاقات مهم جنبش کارگری در یکی دو ماه گذشته بوده اند. این به نظر من دوره دیگری از مبارزه کارگران با رژیم جمهوری فقر اسلامی است. دوره ای که می شود گفت نه جامعه بطور علی العموم و جنبش کارگری بطور اخص در موقعیت چند ماه پیش است و نه جمهوری اسلامی، جمهوری اسلامی چند ماه پیش است. 

فاز جدید اصلاح قانون کار تهاجم دوباره دولت سرمایه به کارگران

فاز جدید اصلاح قانون کار امسال هم در دستور کار صاحبان سرمایه و دست اندر کاران دولت سرمایه جمهوری اسلامی قرار گرفته، این اصلاحیه ها که شامل اصلاحیه ماده ۲۷ قانون کار، اصلاحیه ماده ۱۶۵ و اصلاحیه ماده ۷ می باشد. اجرای طرح امنیت شغلی، شفاف سازی قراردادهای موقت و غرامت اخراج؛ موادی از قانون کار را در قالب پیشنهادی ۶ بندی طرح می کند، و بدون در نظر گرفتن نقش و نظر دهی مستقیم نمایندگان واقعی کارگران در صدد تصویب آن می باشند. 

داس و چکش دیگر ابزار کار کشاورز و کارگر نیستند!

نگاهی گذرا به تاریخ تکامل اجتماعی، این واقعیت را نشان میدهد که انسان دارای دو انگیزه یعنی بهبود سطح زندگی، مهار طبیعت و به خدمت در آوردن آن از طرفی و تسلط بر انسانهای ضعیفتر، جانواران و غیره جهت تحکیم موقعیت فردی، خانوادگی وقبیله ای خود از طرف دیگر، بوده است. این دو انگیزه گاها به موازات و گاها هم در تقابل با همدیگر عمل کرده اند. انگیزه دوم که شاید بانی بخش عمده ای از مصائب دامنگیر بشریت تا به امروز باشد، بیشتر مورد توجه در این نوشته است. 

انتخابات یونان؛”نه”ی مستقیم به حکومت عریان بانکدارها

پنج سال تحمیل سیاست ”ریاضت اقتصادی“ به طبقه کارگر و مردم یونان، کافی بود تا امروز مشت محکمی را دهان سرمایه داری بازار نوش جان کند. در سایه حکمرانی راست افراطی در اروپا و دستورات صندوق بین المللی پول، افزایش نرخ بیکاری و فقر در یونان چنان بالا گرفته که سبد هزینه های زندگی حتی دیگر شامل گرم کردن خانه های مردم نیز نمی شود. کار به جایی رسیده که اکثریت آن جامعه هیچ دسترسی به خدمات درمانی ندارند.  

پیروزی یک اعتصاب، دستاورد کل طبقه کارگر است!

اعتصابات کارگری برای اعتراض به دستمزدهای کم، تامین بیمه های اجتماعی و بیمه بیکاری، علیه حقوق های معوقه، علیه اخراج و … می توان گفت در ایران روزمره است. تنها در یک هفته اخیر کارگران پارس خودرو، شرکت واحد، معدن سنگرود، واگن پارس اراک و …، تحصن و اعتصاب خود را برای تحقق مطالباتشان سازمان دادند. این روندی است که کارگران بخشهای مختلف صنایع ومعادن و شرکت ها علیه بیحقوقی و ستم و استثمار کارفرماها و حامیان دولتی شان ادامه داشته است.  

مردم آزادیخواه !چشمان نیما، تنها فرزند بهنام ابراهیم زاده در انتظار باباست

هر سال در چنین روزهائی ( منظورم در آستانه سال تازه میلادی) است، طراحان امنیت ملی جمهوری اسلامی و شکنجه گران میدانی این رژیم غرق در منجلاب فساد و آدم کُشی، فرصت را غنیمت شمرده و فشار بر کارگران مبارز و حق طلب را افزایش می دهند. دستگیریها را شدت می بخشند، در زندانها با پرونده سازی برای زندانیان، زندانها و محاکمات دیگری برپا می کنند. زندانیان را در نهایت وحشیگری با انتقال به بند زندانیان خطرناک تحت شدیدترین فشارها و حمله های روانی و جسمی قرار می دهند. در همین روزها شاهد دستگیریهای بیشتر فعالین کارگری در سنندج هستیم.

معمای اعتصاب در کوشک!

اعتصاب کارگران معدن کوشک بافق انعکاس وسیعی در افکار عمومی و رسانه ها پیدا کرد. دویست و شصت معدنچی، نود درصد آنها مشمول قراردادهای موقت، سه ماه حقوق معوقه، شرایط نامناسب کار، تجمع مکرر و اعتراض بیحاصل به کارفرما؛ اینها دیگر جزو داده های شرایط کار در ایران است. دهها هزار مرکز کارگری دیگر با این خصوصیات ابدا اغراق نیست. بدنبال وعده های کارفرما و پس از پنج روز کارگران بر سر کار بازگشتند. در مقابل یک سناریوی عادی، تکراری و با پایان قابل پیش بینی؛  اما  یک سوال هر بار سمج تر از گذشته خود را مطرح میکند و جواب میخواهد: سحر نهفته در یک اعتصاب کارگری در چیست؟ یک جامعه با قوانین و نظم و نسق اما هر بار با یک اعتصاب تشتت همه جا را فرا میگیرد؟