مردم آزادیخواه !چشمان نیما، تنها فرزند بهنام ابراهیم زاده در انتظار باباست

هر سال در چنین روزهائی ( منظورم در آستانه سال تازه میلادی) است، طراحان امنیت ملی جمهوری اسلامی و شکنجه گران میدانی این رژیم غرق در منجلاب فساد و آدم کُشی، فرصت را غنیمت شمرده و فشار بر کارگران مبارز و حق طلب را افزایش می دهند. دستگیریها را شدت می بخشند، در زندانها با پرونده سازی برای زندانیان، زندانها و محاکمات دیگری برپا می کنند. زندانیان را در نهایت وحشیگری با انتقال به بند زندانیان خطرناک تحت شدیدترین فشارها و حمله های روانی و جسمی قرار می دهند. در همین روزها شاهد دستگیریهای بیشتر فعالین کارگری در سنندج هستیم.

   شاهد اعتصاب زندانیان سیاسی در زندان ارومیه بودیم. شاهد اعتصاب غذای زندانی سیاسی کُرد “علیرضا رسولی” که سلامتش در خطر است، هستیم و سرانجام اعتصاب غذای “بهنام ابراهیم زاده” روز شنبه ۶ دی ماه در اعتراض به تبعید خود به بند زندانیان جرائم اجتماعی و خطرناک وارد ۲۴ امین روز خود شد. گزارشات رسیده حکایت از وخامت حال بهنام دارد و او دچار خونریزی شدید معده شده است. حال بهنام در حالی روبه وخامت گرائیده که، مقامات دستگاه انسان کُش جمهوری اسلامی از بازگرداندن او به بند زندانیان سیاسی همچنان خودداری می کنند.   

بهنام به زندانبانان هشدار داده است که در صورتیکه خواسته هایش را پاسخ ندهند و او را به بند زندانیان سیاسی بازنگردانند و به وضعیت بیماری و پرونده اش رسیدگی نکنند کماکان به اعتصاب غذایش ادامه خواهد داد.

 این اولین بار نیست که بهنام با آن تن بیمار و رنج دیده اش دست به اعتصاب غذا می زند. نام بهنام ابراهیم زاده تنها با عشق به رهائی کودکان کار و خیابان تداعی نمی شود. نام بهنام با مقاومت و ایستادگی، جسارت و شجاعت، و تحمیل ذلت به زندانبانان و دشمن عجین است.

بیائید نگذاریم جمهوری اسلامی مشغولیت افکار عمومی مردم آزادیخواه در آستانه نو میلادی و  تعطیلات و مراسم های سال نو را به فرصتی برای تشدید فشار بیشتر بر فعالین کارگری و دیگر جنبش های رادیکال در جامعه ایران تبدیل کند. در هر شهر و کشوری هستیم، تا فرصت باقی است به صدای اعتراض بهنام و دیگر فعالین کارگری دستگیر شده و زندانیان سیاسی و اعتصابی تبدیل شویم. بیائید در نگرانی و دلهره و غم خانواده ها و فرزندانشان شریک شویم. بیائید با مطالعه نامه عمیقا” پدرانه بهنام به نیما هر دوی آنها را در حالیکه بابای قهرمان و در حال اعتصاب فرزند دلبند و بیمارش را با نوشتن نامه ای با عنوان “نیما، مطمئنم تو درک میکنی” نوازش و دلداری می دهد را  با هم و بعنوان انسان درک کنیم. اگر امروز، بهنام قهرمانِ مقاومت و ایستادگی را نمی توانیم بر بازوان و شانه هایمان در خیابانها و میادین شهر بگردانیم، عکس و تصویرش را به دفاتر اتحادیه های کارگری و احزاب چپ و عفو بین الملل ببریم و عزت و افتخار حمایت از این کارگر مبارز و دیگر فعالین جنبش کارگری ایران را در پرونده مبارزاتیمان ثبت کنیم.

بیائید در این روزها هر جا که می رویم بهنام را با خود ببریم. آخر چشمان منتظر نیما تنها فرزند بهنام و هزاران کودک کار و خیابانی در انتظار باباست. نیما با تن بیمارش فریاد می زند بابا برگرد.

متن نامه بهنام به نیما

نیما، مطمئنم تو درک میکنی

نیما عزیزم سلام

امروز که بیست روز از اعتصاب غذای من می گذرد بیش از هر زمان دیگر دردهای تن دردمند و نحیف تو را درک می کنم. هنوز دبستان را تمام نکرده بودی که مجبور شدم تنهایت بگذارم و حالا پنج سال از آن روزهای سخت می گذرد، و هزاران شب و روز ما به دور از هم سپری شده است.

پسر نازنین ام مسئولان پرونده من را به شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب دادند تا بار دیگر برایم پرونده سازی کرده و برایم محکومیت تازه ای صادر کنند. تازه به این هم بسنده نکرده و پس از بازگشت از دادگاه که با توهین و آزار و اذیت همراه بود، من را از بند زندانیان سیاسی به بند ۱ که به زندانیان خطرناک و محکوم به اعدام تعلق دارد منتقل کردند.

نیما، مطمئنم تو درک می کنی چرا من این روزها نیستم تا تن رنجورت را در آغوش بگیرم و بر پیشانی بلندت بوسه بزنم. نیما جان متاسفم که بیش از این چند خط نمی توانم بنویسم. شاید از من عصبانی باشی. شاید ناراحت، شاید صبرت تمام شده باشد، شاید درد سرطان امانت را بریده باشد. شاید وقتی بزرگ شدی من را ببخشی و درد پدری را که به جرم تلاش برای درمان سرطان بدخیم استبداد در زندان اشک می ریزد را بفهمی.

پسرم ! درد بی غذایی آن قدر روحم را شکنجه نمی کند که درد بی نیمایی.

فدای پسر قهرمانم بشوم که چون سرو در طوفان ایستاده است و خم به ابرو نمی آورد.

مراقب خودت و مادرت باش

بابا بهنام

۲ دی ماه