یا آزادی یا استقلال! چپ و مباحثۀ درونی لیبرالیسم ایرانی

این روزها نمی توان دربارۀ سیاست ایران حرف زد و از تحریم های اقتصادی و تهدید جنگ حرف نزد. هر کس که صرفا اخبار رسانه های بین المللی یا داخلی را دنبال کند این را می داند.
 هر جریان سیاسی ایرانی، حتی هر فرد سیاسی غیرمتشکلی، باید برای این قبیل پرسش پاسخی داشته باشد که موضعش در قبال تحریم ها و تهدید جنگ چیست و چه باید کرد. این طبیعی است که برای پاسخ به این قبیل پرسش ها بحث های حاد و عمیقی در درون هر جریان سیاسی در بگیرد. اما حتی در نگاه اول نیز بسیار غیرطبیعی است که عمیق ترین سطح چنین مباحثاتی در میان اصلاح طلبان و لیبرال های ایرانی شکل دوقطبی رازآلود «استقلال – آزادی» را بخود گرفته است. (1) محتوای بحث، که خودشان هم دیگر پنهان نمی کنند، البته این است که در مواجهۀ جاری میان دولت امریکا و رژیم ایران طرف کدام یک را باید بگیرند. (2) 

دو تاکتیک سوسیالیسم کارگری در انقلاب کارگری

بحث پیرامون تاکتیک های سوسیالیسم کارگری و استراتژی یک دوره از مبارزه سیاسی، یکی از موضوعات تعیین کننده در جنبش کارگری بوده و هستند که ما را در نهایت به استراتژی انقلاب کارگری نزدیک می کنند.
 از همان ابتدا که گرایش سوسیالیسم کارگری با تبیین و تاکید بر کسب قدرت سیاسی از کانال به میدان آمدن کارگران، مرز مارکسیسم را با سوسیالیست های غیر کارگری را پر رنگ کرد، بیش از یک دهه گذشته و طی یک دهه تلاش سوسیالیست ها برای تاثیر گذاری بر مبارزه طبقاتی، ضرورت تحلیل شرایط متغیر جنبش را به طور دائم در دستور کار قرار داده است. سوسیالیسم کارگری به طور اخص و جنبش کارگری به طور اعم، نمی توانند پیشروی قابل ملاحظه ای داشته باشند مگر اینکه در هر مقطع سیاست خود را بر مبنای شرایط موجود و پیش رو تبیین و بازنگری نمایند و بر این مبنا هدف هر دوره از مبارزه را به وضوح مشخص نمایند. 

عریانی تحمل ناپذیر توحش سرمایه

روز ۲۲ اسفند، از همان دقایق اول  جلسه «شورای عالی کار » که وزیر تعاون، رفاه و تامین اجتماعی با تحکم، ۱۸ % افزایش دستمزد را به اعضای «شورای عالی» دیکته کرد و سپس محل را برای شرکت در جلسه ای دیگر ترک گفت، حداقل «نمایندگان کارگران» در این «شورا» نفس راحتی کشیدند و شتابزده و ریاکارانه اعلام آن را هم به عهده سید محمد یار احمدیان، نماینده کارفرمایان نهادند و با سر راحت به خانه برگشتند!  آشکار است که یار احمدیان نماینده واقعی کارفرمایان و نماینده واقعی «شورای عالی کار » جمهوری اسلامی است. خود این به اصطلاح نمایندگان کارگری به خوبی میدانند که آنها نمایندگان طبقه کارگر ایران نیستند. 

مبارزه ی طبقاتی برای افزایش دستمزد

اگرچه نرخ تورم رسمی – که همواره چند درصد از نرخ واقعی تورم پایین‌تر است – شاخص مناسبی برای افزایش حداقل دستمزدها نیست، با این حال دولت کارفرما و کارفرمایان بخش خصوصی با احتساب همین نرخ اعلام شده و بر مبنای محاسبات نماینده‌گان خود گماشته‌ی کارگری نیز حاضر به افزایش دستمزدها نیستند. و به همین دلیل نیز با افزایش ۱۸ درصدی ، حداقل دستمزد کارگران را – در سال ۹۱- رقم سیصد و هشتاد و نه هزار و هفتصد و پنجاه و چهار تومان ابلاغ کرده اند. به به! چه مبلغ بلند بالائی!!  

از: شاهرخ زمانی به: سندیکا های کارگری فرانسه

موضوع : گزارش وضعیت و تقاضای کمک

 کارگران سندیکاهای فرانسه درود بر شما

 من شاهرخ زمانی این نامه را از زندان مرکزی تبریز برای شما دوستان سندیکایی خود می نویسم من عضو هیئت مؤسس سندیکای نقاشان و تزئینات ساختمان در تهران هستم که در تاریخ 8/6/2011 توسط مأموران وزارت اطلاعات در تبریز دستگیر شدم ،مدت 4 ماه در بدترین شرایط تحت فشار، تهدید و شکنجه قرار داشتم و 32 روز به خاطر بلاتکلیفی اعتصاب غذا کردم .دادگاه اقدام به صدور 11 سال زندان برای من کرد به دلیل اینکه همراه دیگر نقاشان تلاش می کردم سندیکای کارگران نقاش و تزئینات ساختمان را تشکیل بدهم .