پایان مضحکه انتخاباتی و بیرون آمدن روحانی از صندوق

با پایان مضحکه انتخابات یک آخوند معتدل که قرار است در قالب تنظیم کننده روابط بین جناح های درون و بیرون حکومت ظاهر شود و کدورت ناشی کم لطفی به رهبر در جریان سال ۸۸ را برطرف نماید و دسترسی به قدرت و ثروت جامعه را برای همه نیروهای وفادار به نظام را مهیا نماید، از صندوق بیرون آمد.  

درباره مبارزه طبقاتی کارگران ایران

مطلبی که در این پست میخوانید، به قلم "رضا شهابی" و به نقل از سایت سندیکای شرکت واحد، که بدلیل طولانی بودن مطلب به صورت فایل پی دی اف برای راحتی شما خوانندگان عزیز قرار دادم.

درباره مبارزه طبقاتی کارگران ایران

«گسترده باد تشکلهای مستقل حوزه ای و سراسری کارگران»

«به امید گسترش صلح، عدالت، آزادی و برابری»

«زنده باد اتحاد و همبستگی طبقه کارگر»

مهندسی انتخابات همیشگی و ناگزیر است

جمهوری اسلامی با انتخابات همزاد شد. آیت الله خمینی از همان لحظۀ سقوط رژیم سلطنتی اصرار داشت که باید هر چه زودتر رفراندم سراسری برگزار شود تا مُهر تایید جامعه پای نظام اسلامی بنشیند. در ۳۴ سال گذشته نیز تا توانسته‌اند بساط انتخابات راه ‌انداخته‌اند؛ به طور میانگین هر سال یک انتخابات. اما در نظام فکری سران رژیم اسلامی: امت نیازمند قیم است و باید تابع مجتهدان و فقیهان و مقام ولایت باشد. کلام ولی فقیه فصل الخطاب است. منافع اسلام و اصول اسلامی بالاتر و برتر از هر چیز دیگر است و نظر و رای شهروندان باید کاملا تابع این منافع و اصول باشد. 

هوای سرد زمستان و گرمای همبستگی جهانی برای آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی در ۲۶ ژانویه

روز ٢۶ ژانویه روز جهانی اعتراض برای آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی در ایران بود. به دعوت و فراخوان حزب کمونیست کارگری، کمپین برای آزادی کارگران زندانی، کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، نهاد کودکان مقدمند و همچنین شمار دیگری از احزاب و سازمانهای اپوزیسیون در این روز میتینگ هایی در حمایت از کارگران زندانی و علیه رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی برگزار شد. 

سندیکای شرکت واحد و راهی دشوار

در دل مسائلی که اخیرا در سندیکای شرکت واحد پیش آمده، یک واقعیت مهم دارد تعیین تکلیف میشود. آنهم آینده سندیکای شرکت واحد و فعالین و دست اندرکاران آن است!

این مساله بر کسی پوشیده نبود که طی چند سال گذشته سندیکای شرکت واحد و اتحادیه کارگران هفت تپه مورد بیشترین و سخت ترین حملات منظم و سیستماتیک مشخصا دولت و دستگاه های امنیتی و سرکوبگر آن بودند. از همان ابتدای تشکیل و یا احیا آن تلاشهای بسیاری برای به شکست کشاندن این مبارزه  که کارگران را در شرکت واحد تهران و حومه و در مبارزه روزانه متشکل کرده بود صورت گرفت.همه  بر این مسأله و تأثیر  این فشارها برفلج کردن و زمین گیر شدن سندیکا و فعالیتهایش آگاه بودند. این فشارها تا حدی  بود که گاها  توان عملی و فعالیت عملی و متشکل در این سندیکا مورد سوال  قرار میگرفت و بدیهی است که کمبود ها و راه حل های مختلف برای رفع آن‌ها در عین حال  اختلافات را بیشتر دامن میزد. مزید بر دشواری های تاکنونی مسائل پیش آمده در هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد، این بخش از طبقه کارگر ایران و  سندیکا، را وارد دورانی سخت برای ادامه فعالیت و بقا این تشکیلات کرده است. 

اعدام قربانیان نظام به بهانه برقراری امنیت جامعه!

طناب دار و میادین اعدام در ایران بر طرف شدنی نیست. خیابان‏ها، ورزشگاه ‏ها، پارک‏ها و کوچه و پس کوچه‏ های جامعه‏ ی‏مان، بوی مرگ و خون می‏دهد. ده‏ها نفر دیگر در صف‏ند تا شکنجه‏ گران و جانیان جمهوری اسلامی، جان‏شان را برای بقای بیش از اینِ خود ب‏گیرند. تا دیروز حمل و کاربست سلاح‏های گرم از جانب مخالفین نظام به‏ عنوان جرم نابخشودنی به حساب می‏آمد و این‏روز‏ها سلاح‏های سرد هم به ردیف آن‏ها‏ پیوست. “محاربین”، “مخلان امنیت مردم”، “زورگیران و اوباشان” و همه و همه عناوین به ناصحیحی‏ست که جمهوری اسلامی دارد در مقابل مخالفین و قربانیان نظام ب‏کار می‏گیرد. دستگیری و گرداندن “زورگیران” در خیابان‏های ایران هم به سیاست سران حکومت تبدیل گشته است. 

نقش روبه گسترش کارگران در جنبش مطالباتی- ضداستبدادی

بحران درایران همه جانبه و از جمله دارای بعد سیاسی و اقتصادی است. انباشت همزمان بحران در حوزه های گوناگون موجب درهم تنیدگی آن ها شده و می تواند در فضاها و فرصت های مناسب به سرعت به یکدیگر تبدیل شود. نحوه پیشروی و سربازکردن و سرریزشدن بحران در این یا آن وجه  بسته به شرایط می تواند متفاوت باشد. 

 درمقطع سال ۸۸  بحران با  تمرکز بر وجه سیاسی از کانال شکاف بالائی ها مسیرپیشروی خود را گشود و در فرایند رشد خودبه سرعت ماهیت ساختارشکن پیداکرده و به نفی کلیت نظام و ولایت فقیه منجرشد. رژیم سرانجام توانست درطی چندماه اعتراضات خیابانی را سرکوب کرده و اوضاع را تحت کنترل خود بگیرد، اما از آن زمان هم چون مارگزیده هراسان از ریسمان سفید و سیاه، تمامی نیرو و توان خویش را برای ممانعت از خیزش مجدد آن از جمله امکان رخنه وجاری شدن نارضایتی های انباشته شده مردم از منافذ و شکاف های ساختارقدرت بکارگرفته است. 

دستگیری فعالین کارگری در اوضاع متحول کنونی!

پس از دستگیری حدود ۶۰ نفر از فعالین کمیته هماهنگی در روز جمعه ۲۶ خرداد امسال، نیروهای وزارت اطلاعات رژیم اسلامی در روز چهارشنبه ۲۹ آذر ۵ نفر از اعضای کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری به نامهای جمال میناشیری، ابراهیم مصطفی‌ پور، قاسم مصطفی ‌پور، هادی تنومند و محمد کریمی را دستگیر کردند. ماموران رژیم پس از دستگیری این ۵ فعال جنبش کارگری برای تفتیش به منازل آنها رفتند. در اعتراض به دستگیری این فعالین کارگری، روز یکشنبه سوم دیماه خانواده‌های آنها در مقابل اداره اطلاعات بوکان تجمع کردند و خواهان ملاقات با عزیزان خود شدند.  

بدیل سوسیالیستی یا تقلای “چپ” برای به حساب آمدن !

در روند مبارزه طبقاتی و در پروسه رسیدن به جامعه سوسیالیستی ، یکی از معضلات متعددی که در مقابل کمونیست ها قرار می گیرد مسئله اتحاد و متشکل شدن کمونیست ها در ارگانی به نام حزب طبقه کارگر است.  این معضلی است که پیشروان طبقه کارگر باید با اتکاء به نیروی لایزال آحاد این طبقه بر آن فائق آمده تا بتوانند به حل مسائل و مشکلات دیگر انقلاب بپردازند.  همان طور که مارکس و انگلس در سال ۱۸۴۸ در مانیفست حزب کمونیست یاد آور شده اند: “کمونیست ها (دارای) حزب خاصی نیستند. آن ها هیچگونه منافعی که از منافع کلیه کارگران جدا باشد ندارند. نزدیک‌ترین هدف کمونیست ها متشکل ساختن پرولتاریا به صورت یک طبقه ، سرنگون ساختن سیادت بورژوازی و احراز قدرت حاکمه سیاسی پرولتاریا ست.”  اما متاسفانه در ایران نه کمونیست ها واقعا متشکل اند و نه خود طبقه کارگر در نهاد های خاص خود سازمان یافته است. 

گره دشوار همگرائی پلورالیستی چپ

«راست ها با هم کار می کنند تا قدرت سیاسی و اقتصادی خود را در ایران محفوظ کنند!» و «چپ با هم کار نمی کند تا نظام راست پا برجا بماند؟»
“نگاه های متضاد و متناقض”
نگاه های متضاد و متناقض و البته ایدئولوژیک در میان نیروهای چپ حتا در برابر مقوله ها ی «روشن» و سرراست بسیارند، چه رسد به موارد گسترده ی مواضع نظری کاملن «ذهنی»آنها که اندکی پرهیز و دوری از آنها برای بخشی خیانت به مبارزه طبقاتی می باشد! و دلیل های برخورد غیر اصولی هر یک از تاکتیک ها و استراتژی های آنها نیز با دیگران بسبب همین ایدهگرائی های مفرط و فراوان است. بهمین خاطر برداشت ها و شیوه های هرکدام نسبت به هدایت مبارزه سیاسی ـ طبقاتی گرچه با صداقت انقلابی و باور جدی به عدالتخواهی برای ساختن جامعه ای آزاد با امکان های برابر همگانی ست ولی اغلب می بینیم که شیوه ها و روش های چپ عملن چندان موجب دلگرمی مورد انتظار جوانان نیست و دنباله گیری کافی توده ها را بسادگی جلب نکرده و در راستای نبرد سرنوشت ساز عدالت اجتماعی جریان های چپ نگاه مردمگیری را برنمی انگیزد.