دو اعتصاب و یک پدیده نو!

این روزها علیرغم سانسور خبری بر بسیاری مسائل جنبش کارگری ایران از سوی کاربدستان سانسورچی رژیم اسلامی، خبر اعتصاب کارگران کارخانه لوله و نورد صفا در ساوه و نیز اعتصاب کارگران قطار راه آهن شهری اهواز، از سوی مردم شهرهای ساوه و اهواز و علاقه مندان جنبش کارگری با دقت و حساسیت زیادی  دنبال می شود. کارگران  بیست و پنچ روز است که روند تولید در کارخانه لوله و نورد صفا را متوقف کرده اند و حتی بنا بر اعتراف کاربدستان رژیم اسلامی در خبر گزاری ایلنا، کارگران در بیست و سومین روز اعتصاب خود، کنترل کارخانه را نیز در دست گرفته اند. اهمیت این دو اعتصاب معین در کاربست سنت های مبارزاتی ای است که امروز لااقل در کارخانه لوله و نورد صفا از سوی کارگران اعتصابی صورت می گیرد.  

فعالین جنبش‌های اعتراضی به این نمونه توجه کنند

هر کدام از اتفاقات سیاسی چند سال گذشته درس‌های مهمی برای پیشروی جنبش‌های اعتراضی در بر داشته‌اند. از هر واقعه‌ای مثل بهار عربی، پیروزی سریزا در انتخابات یونان، جنبش اشغال، جنبش اعتراضی سال ٨٨ در ایران، بحران مسکن در آمریکا، اعتراضات در شهرهای آمریکا به وحشی گیری پلیس علیه سیاهان، اعتراض میلیونی در اروپا به قتل عام کارمندان شارلی ابدو و غیره می‌توان درس‌های بسیار گرانبهائی برای صیقل دادن سلاح مبارزاتی مان گرفت. اما اعتراضات به تنهائی برای عبور از یک موقعیت نامناسب به موقعیتی بهتر کافی نیستند. اعتراض خشم جاری شده توده‌های معترض است. این خشم را باید سازماندهی کرد و این سازماندهی در دو سطح محلی و سراسری بسیار حیاتی هستند. 

کارگران، وفور مبارزه و دستاورد ناپیدا

در طول چند ماه گذشته اعتصابات کارگری زیادی رخ داده است. شمار کارخانه ها، مؤسسات و حوزه های مختلف کار و تولید که کارگران آنها در طول سال ۱۳۹۳ برای یک روز یا روزها، با هدف تحمیل خواسته های خود بر صاحبان سرمایه و دولت آنها دست از کار کشیده اند، مسلماً از سیصد افزون است. همین الان کارگران قطار شهری اهواز، نورد لوله صفا، چینی همگام شهر کرد و پتروشیمی تبریز در حال اعتصاب به سر می برند. برخی منابع تعداد کل اعتراضات، تحصن ها و اعتصابات سال پیش را بالغ بر ۳۵۰ یا حتی بیشتر اعلام کرده اند. در کارنامه این سال جنبش کارگری، اعتصاب سراسری و میلیونی کارگران بخش آموزش و پرورش ( معلمان سراسر کشور) به لحاظ کثرت شرکت کنندگان و برخی جهات دیگر مسلماً جای خاص خود را دارد و در عین حال گفتگوی ویژه خود را می طلبد. 

در گرامیداشت اول ماه مه

اول ماه مه روز جهانی کارگر در راه است . در دو جبهه کار و سرمایە، هر سالە در تدارک روز جهانی کارگر و در تقابل با آن، زور آزمایی دو طبقە اصلی جامعە به نمایش گذاشتە می شود . طبقه کارگر و محرومان جامعە ، فارغ از رنگ، نژاد، زبان، ملیت، مذهب، مرز و جنسیت ، بعنوان یک طبقە واحد ، جهانی و همسرنوشت در گوشە و کنار دنیا در تدارک روز طبقاتی و جهانی خود می باشند . صف انسانیت تحت پرچم های سرخ و با شعار وحدت آفرین “کارگران جهان متحد شوید” رژه می روند.  

عوامل بازدارنده در سر راه اتحاد کارگران جهان و عدم تحقق مطالبات کارگری در ایران!

مقدمه
با توجه به ماهیت حکومت های طبقاتی که سرکوب، خشونت، ظلم، ستم و نابرابری جز تفکیک ناپذیر اینگونه سیستم ها می باشد و این نکته که این نوع سیستم ها هرگز به رای و اراده ی آزاد مردم به قدرت نرسیده اند، بلکه حاکمان با اعمال توحّش و زور بر اریکه ی قدرت نشسته اند، جوامع طبقاتی در طول تاریخ همواره با مخالفت و اعتراضات گسترده ی مردمی روبرو بوده اند. بنا بر این، حاکمیت های سرکوب گر برای بقا ی خود از حربه های مشترکی در جهت سرکوب اعتراضات و شورش های مردمی استفاده کرده اند. جلوگیری از دسترسی مردم به اخبار و اطلاعات، اعدام، زندان، شکنجه، جنگ افروزی، گسترش اعتیاد، فقر و خشونت و در کنار آن «تفرقه بینداز و حکومت کن»* از جمله ی مهمترین حربه های این حاکمیت ها در مقابله با خیزش های توده ای بوده است.  

روز معلم در ایران ،از سرکوب تا جعل حقایق توسط جمهوری اسلامی!

١٢ اردیبهشت روز معلم در ایران است . “کانون صنفی معلمان ایران” بمناسبت این روز فراخوان اعتراض جمعی به معلمان ایران صادر کردە است . طی هفتەها و ماههای گذشتە تحرکات و اعتراضات برحق و انقلابی معلمان در سراسر کشور افکار عمومی در داخل و خارج کشور را به درست متوجه مبارزات دور اخیر معلمان و مطالبات آنان نمودە است . طرح خواستەهای معلمان از جمله “افزایش دستمزد و آزادی معلمان دستگیر شدە” با سمپاتی و حمایت عمومی در جامعە و بویژه از سوی کارگران و مردم ستمدید روبرو شدە است . اگر چه در جامعە استبدادزدە و بویژه جامعەای همچون ایران کە بیش از ٣۵ سال است با اتکا به ابزار مذهب هر خواست و مطالبەای باید از فیلتر دین و نهادهای وابستە به آن عبور کند و مذهب در تار و پود جامعە دخالت کردە و می کند، طبیعی است کە هر خواست و مطالبه ولو صنفی نیز بلافاصلە از جانب حاکمیت مورد هجوم و برخورد خشن و سرکوبگرانه قرار گرفتە و فوری رنگ و بوی سیاسی به خود بگیرد و به رودررویی اجتماعی منجر شود.  

خصلت روز جهانی کارگر ٩۴

کارگران و مردم در شرایطی به استقبال برگزاری روز جهانی کارگر میروند که فاکتورهای قابل اتکا در عرصه مبارزات کارگران، معلمین و پرستاران با خواست “معیشت و منزلت”، ده ها اعتصاب، تجمع و آکسیون های خیابانی را انجام داده اند. این اعتراضات خصلت و همه گیر بودن خواستهای میلیونها نفر از مزدبگیران جامعه را رقم زده، فضای سیاسی ـ اعتراضی را بر یاس و ناامیدی غالب کرده و همچنین تعرض و طرح مطالبات برای افرایش دستمزدها، حقوق مناسب و رفاه را در راس جنبش اعتراضی قرار داده است. 

دروغ بزرگ؛ (نوشتاری کوتاه پیرامون تاثیر مذاکرات هسته ای بر معیشت کارگران)

“پرواضح است که ماهیت چنین تفاهم و توافقی در راستای نفع واقعی طبقه ی کارگر و ۹۹ درصدی ها نخواهد بود.بسیار ساده لوحانه است که توافق میان ارتجاع و امپریالیسم را در راستای منفعت واقعی کارگران دانیم.هرچند نباید این را نافی آن دانست که در صورت تحلیل مشخص از مذاکرات و اتخاذ جهت گیری  و کنش گری صحیح در مبارزه ی طبقاتی،میتوان آنرا مبدل به پاشنه ی آشیل حکومت ساخت.” 

مبارزه برای افزایش دستمزد در فاز تازه

افزایش هفده درصدی حداقل دستمزد و بیانیه شش تشکل کارگری برای حداقل دستمزد سه میلیون تومانی نقطه پایانی بود بر اتکا و استناد جنبش کارگری ایران بر ماده چهل و یک قانون کار در مبارزه برای حداقل دستمزد. سالهاست که حداقل دستمزد کارگران مطابق کفاف زندگی یک خانواده چهار نفره تعیین نمیشود بلکه با معیار های خود رژیم اسلامی یک سوم خط فقر است. سالهاست که جلسات شورایعالی کار، یعنی جلسه کارفرماها، دولت و شوراهای اسلامی، تکرار شوم تصمیم گیری برای تحمیل فقر به دهها میلیون کارگر در ایران است.  

انقلاب کارگری به استثمار و اشکال مختلف ستم پایان میدهد

در دنیای پر از نکبت و فلاکت امروز، چه بسیارند احزاب و سازمانهایی که خود را چپ و انقلابی میدانند، اما صرفاً به رفرم در ممالک توسعه یافته، و تحول در ساختارهای روبنائی جوامع استبدادی و اختناق زده فکر میکنند و اساساً از میان رفتن مناسبات و شیوۀ تولید سرمایه داری را ضروری نمیدانند! آنها که از قرن نوزدهم میلادی بدین سو در جنبش های کارگری در اطرف و اکناف جهان نفوذ داشته اند، پیگیرانه خط رفرمیستی و رویزیونیستی را تبلیغ و ترویج کرده اند. ماحصل چنین سیاست تعامل گرانه ای یا به بیان صحیح تر، خدمت به طبقات بالا دست توسط این احزاب و سازمانها ( پارلمانتاریست، و سوسیال دموکرات و… ) ایزوله شدن مبارزات رادیکال کارگری در سطح جهان بوده است.