دامنه اعتراض به کشتار کولبران را سراسری کنیم

کشتار کارگران بیکار سالیان سال است که توسط نیروهای انتظامی و با حمایت دستگاه های امنیتی و قضائی در هر نقطه ای از ایران صورت می گیرد. اگر ممکن است بسیاری از این نوع کشتار به دلایل گوناگون از جمله رسانه ای نشدن آنها در خاطره عمومی جای نگرفته باشند و به عبارت درست تر عموم از وقوع آنها بی خبر مانده است، اما کشتار بیکاران خاتون آباد، به گلوله بستن بیکاران شهروئی بهبهان و کشته شدن «مرتضی فرجی نیا» کشته شدن «علی چراغب» بیکار دستفروش تهرانی، کشتن «عباس مظفری» بیکار دستفروش در قم و کشتار هر هفته ای بیکاران مرزی موسوم به کولبران که تعدادشان طی دو سه سال اخیر به صدها نفر رسیده است، قابل فراموشی نیستند. این انسان کشی قانونی تحت عناوین «مقابله با مخلان نظم، به مخاطره اندازان امنیت، حراست از مرزها و غیره» پاسخ سیستمی است که ناتوان از برآورده نمودن ابتدائی ترین خواست ده ها میلیون انسان حق طلب که داشتن کار یا بیمه بیکاری برای ادامه حیات است، می باشد.