نرگس محمدی بزرگ زن تاریخ ایران (ماهستیم نرگس)

آید آن صبحی که، صبح ظالمان گردد غروب

پتک آهنکوب محرومان شود عمامه کوب!!!!!

فریاد کن نام آزادی را و صادقانه دیوانگی کن

که اکنون سکوت مردابیست از سکوت و سکون

عزمم دوچندان می شود وقتی من و تو، “ما” شود

در جمع، شورِ زندگی رمزِ صلابت، رَستگی  تا محو ظالم از جهان. این است حرف عاشقان

وقتی من و تو، “ما” شود عزمم هزاران می شود

همین که نامه بانو محمدی را مشاهده کردم ،بازهم قلم بردست گرفتم

واشک های فراوانی ریختم ، خیلی ناراحت شدم بخدااا

غم هایی که چشم ها را خیس نمی کنند…

به استخوان رسیده اند …

نمیدانم ازچه زجر وآزار واذیت خانم محمدی وسالها زندان وزجرهای ایشان بنویسم .زیرابراستی که همه خود می دانید که بانو محمدی چندین سال در زندان ملایان داعشی صفت وبدور از انسانیت باشدیدترین بیماری ها به سر می برد.

من نمیدانم چرا جناب لاریجانی بدنش به لرزه نمی آید ووجدان خود رابخاطر انسانیت بیدار نمیکند…..!

راستی جناب لاریجانی

آخه چرا نمی شد اگر ،

به جای اینکه در سینه کسی گلوله ای بنشانی

در قلبش ..

گُلی ..

می کاشتی …!؟
خانم نرگس محمدی می گوید دلم برای فرزندانم تنگ وبی تاب است.
وجدانتان کجاست ریاست های قضائی ای ملایانی که دردادگاه های فرمایشی همانند قاضی صلواتی ومقیسه در عرض دو دقیقه ده ها نفر را به جوخه اعدام برده اید.
امیدواریم که أمثالی همچون این قاضی ها، روزگاری توسط ملت وخانواده های زندانیان سیاسی محاکمه شوند.

روزگار عجیبی است!

شرم بر ما باد که با سکوتمان مهر تأیید بر این اعمال سفاکانه می زنیم و نفرین بر قلب هایی که چون سنگ سخت شده و نفرین بر دست ها و قدم هایی که واسطه عمل سوء و شنیع جدا کردن خردسالان بی گناه از مادر هستند.”

و اف بر ستم و ستم گر خاصه که این ستم بر زنی که « مادر» است روا داشته شود! فعال حقوق بشرباشیم یا نباشیم انسانیت وجه ممیزه ماست و ارجمندی این مقام را نه در قول بلکه در فعل و عمل تجربه کرده ایم. آموخته ایم که زن بالقوه مادر است و تا این سرشت به مرتبه فعلیت درنیاید انگار گم شده ای دارد و این «مادری» نه امری اکتسابی بلکه فطری و ذاتی است و بانو «نرگس محمدی» یک مادر است! مادری که بیماری فلج عضلانی یادگار زندانی بودنش در بازداشت گاه اطلاعات این کشور اسلامی است و نامه دل نوشته اش خطاب به همه کس بود متأسفانه به عنوان مدرک جنایتی از جنایات این دوره حکومت بی اخلاقی و هرج و مرج و رواج منکر در کشور اسلامی مان باقی ماند.

بانو «نرگس محمدی» یک زن است که داستان وفاداری به شوهرش را در روزهای سخت حبس و زجر و آزار ملی- مذهبی ها در بازداشت گاه سپاه در یک دهه پبش باید جستجو کرد هم گام با دیگر زنان آزاده »!

بانو «نرگس محمدی» یک فعال حقوق بشر، حقوق زن و حقوق کودک است. اینک حکم ظالمانه ای که برای او صرفا به دلیل اقدامات بشردوستانه و نوع دوستانه در چارچوب وظایف شهروندی اعطا شده بود، به مرحله اجرا درآمده است.

بانومحمدی گفته بود:مدافع حقوق بشر بودنم را جرم تلقی کردند اما تلخ‌تر آنکه زن بودن و مادر بودنم را انکار نمودند. تا آن زمان که بمیرم و خاموش شوم اعتراض و گلایه خواهم کرد و فراموش نخواهم نمود. کودکانم سه ساله بودند که نیمه شب به خانه‌ام هجوم آوردند و کیانای عزیزم را که عمل جراحی شده بود با ناله و گریه و تن تب‌دارش از آغوشم کشیدند و به سلول افکندند. عزیزانم پنج ساله بودند و پدرشان از ایران رفته بود که سراغم آمدند. بچه‌ها دامنم را رها نمی‌کردند که به دروغ به آنها قول دادند که شب برمی‌گردم پیششان و بردند و حبس‌ام کردند و ۱۵ اردیبهشت سال پیش که فرزندانم را که در مدرسه بودند و ظهر به امید گشوده شدن در توسط مادرشان به خانه بازمی‌گشتند ناگهان ناامید پشت در بسته گذاشتند تا چون پدرشان از این سرزمین رخت بسته و رفتند و من از این مردان حکومتمدار دیندار می‌پرسم آیا آنچه با من و فرزندانم رواداشته‌اند کم است که اکنون اینگونه فرزندان کوچک و معصوم من را آزار می‌دهند؟ روان گفتم به روانی اشک‌های روی گونه‌هایم. ساده نوشتم به سادگی مهر مادرانه‌ام. سوگند خوردم که «دلم برای فرزندانم تنگ و بی‌تاب است.» گفتم: «دل کوچک فرزندان در غربتم برای من تنگ است.» افسوس هیچ‌کس نشنید و وقعی ننهاد. یک‌سال صبوری کردم شاید وجدانی در این سرزمین خفته‌دلان به درد آید، حاصلی نداشت و باز مهر مادرانه‌ام را انکار کردند. علی‌رغم میل و توان جسمی‌ام، راهی برایم نماند جز اینکه فریاد «مادر بودن» و دلتنگ بودنم را با اعتصاب غذا اعلام نمایم. شاید دلی به رحم آید، شاید شرم و وجدانی وجود داشته باشد، شاید این کین‌کیشی و ستم را پایانی باشد.

مانند سرب مذاب، قلب ها را می گذارد و مظلومیت ایشان ، دل ها را مانند موم نرم می کند. روزگار عجیبی است! مردان را به بند می کشند و زنانشان را به اسارت می گیرند و فرزندان معصومشان را به گناه نکرده مجازات می کنند. شرم بر ما باد که با سکوتمان مهر تأیید بر این اعمال سفاکانه می زنیم و نفرین بر قلب هایی که چون سنگ سخت شده و نفرین بر دست ها و قدم هایی که واسطه عمل سوء و شنیع جدا کردن خردسالان بی گناه از مادرشان هستند.

پول نفت و مالیات مردم را خرج خرید شلاق مى کنند تا فرزندان این سر زمین را به جرم شادمانى حد زنند.

حاکمى که فکر مى کند با ایجاد رعب و وحشت مى تواند مردم را ساکت و دین خدا را گسترش دهد نه دین دارد و نه عدالت براى ادامه حاکمیت.

فرزندان این سر زمینِ گرفتار شده به بلاى جهالت حاکمان، حق زیستن دارند و هیچ کس یاراى گرفتن این حق طبیعى را ندارد.

در همه جاى دنیا حاکمان براى رفاه مردم خویش از هیچ کارى دریغ نمى کنند در کشور ما اما، براى آزار مردم از هیچ کارى دریغ نمى کنند.

به بهانه ایجاد امنیت راه را بر مردم مى بندند و با چوب و قمه بجان مردم مى افتند و هر آنچه را که لایق خودشان است به مردم حوالت مى دهند.

دین خدا را دستمایه فروتنى کنید نه فرومایگى.

و اما فقهاى دین شرمتان باد از سکوت ننگین امروزتان.

در ســـــــــــــــــــــــــــــــرزمیـن مـن . . .

زن و نفت تاریخ مشترکی دارند

نفت به استعمار انگلیس درامد

و زن به استعمار ملایان صیغه ایی

در سرزمین من

زن و نفت میسوزند

تا سرزمینم روشن و امن بماند …

سکوت در برابر ظالم اگر بدتر از ظلم نباشد کمتر از آن نیست.

وقتی مبارزی دستگیر می‌شود، اولین قلبی که برای آزادی او می‌تپد قلب نزدیکترین کس، یعنی مادر وبستگان است.

زندگی انسان، کتابی است از عشق و آزادی. قلبهای انسانها با این کلمات بهم نزدیک میشوند و پیوند میخورند. اما درآنجا که آزادی و عشق را میکشند و دهانها را میبندند، نوشتن تنها ابزار انسان برای فریاد است چرا که نمیتوان آن را خاموش کرد، همچنانکه این فریاد در موسیقی های «اورتور اگمونت» بتهوون و «اتود انقلاب» شوپن و «خروس طلایی» کورساکف تا به امروز به گوش میرسد.

ازدیدگاه من سران نظام جمهوری اسلامی ایران از یزید وشمر بدترهستند.

هرکسی که دردها وفریادهای مظلومانه بانو محمدی را بشنود باید به لرزه افتد خانم محمدی مادر دو فرزندمعصوم درحالی که محکومیت قبلی خودش را می گذراند که به حبس ده ساله دیگر محکوم شد ومن دور از وطن هاج و واج مانده ام که بزدلان حکومت ولایت فقیه همچون قاضی صلواتی و وزارت اطلاعات چرا لااقل نمیگذارند خانم محمدی با فرزندانش تماس داشته باشد

باچه رویی به فرزندان بانو محمدی نگاه می کنند روزگاری

مگر خودشان هم فرزند ندارند؟ فرزندان بانو محمدی در انتظار به آغوش رفتن مادر را دارند.

برای حکومتی که اسلام خمینی را وسیله ایی برای ارتکاب ببخشیدن به نقض حقوق بشرمی دانندمتاسفم

وبرای مردمی که به همه ساز این نظام می رقصند متاسفم غافل ازاینکه ساز اینها اعدام شکنجه وخفخان می باشد.

بانو نرگس محمدی درنامه خود به سران جمهوری اسلامی میگوید که: ((من خواسته‌ای جز امکان تماس تلفنی با فرزندانم ندارم. اگر خواسته بزرگ، نامعقول، غیراخلاقی، غیرقانونی و ضدامنیتی است بگویید و قانع‌ام کنید؟ اگر یک مادر که به‌زعم حکومتی مجرم شناخته شده، باید از شنیدن صدای کودکانش محروم شود، اعلام کنید، اگر نه به من مادر اجازه دهید تا صدای فرزندانم را بشنوم. مجازات ما زنان و مادران، حبس است نه محرومیت از شنیدن صدای عزیزانمان. انسان بودن ما را باور کنید)).

پیشتراحمدشهیدگزارشگرویژه حقوق بشردرامورایران خواستارآزادی فوری نرگس محمدی زندانی سیاسی شدوکمیساریای عالی حقوق بشر،عفوبین الملل وگزارشگران بدون مرزنیزصدوراحکام سنگین برای نرگس محمدی رامحکوم کرده وخواستارآزادی بی قیدوشرط اوشدند

نرگس محمدی مبتلا به بیماری ریه و فلج عضلانی است و به گفته پزشکان، عوارض این دو بیماری در فضای زندان و محیط‌های تنش‌زا تشدید می‌شود. او بارها در زندان دچار شوک عصبی شده و در حالی که با دست‌بند و پابند به تخت بسته شده بود در بیمارستان بستری شده بود. گروهی از کارشناسان حقوق‌بشری سازمان ملل ضمن اعتراض به محکومیت تازه نرگس محمدی، خواستار آزادی فوری او شدند.

همچنین پیشتر سخنگوی کمیساریای حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد برای حقوق‌بشر روز جمعه ۳۱اردیبهشت طی بیانیه‌یی خواستار آزادی فوری زندانی سیاسی نرگس محمدی شده بود.

در بیانیه کمیساریای حقوق‌بشر آمده است: «ما از صدور حکم زندانی سیاسی، نرگس محمدی به ۱۶سال زندان، وحشت‌زده شدیم. خانم محمدی در حال حاضر در زندان اوین، محکومیت خود را می‌گذارند. ما بر این عقیده هستیم که این مدافع حقوق‌بشر در شرایط نیازمندی جدی پزشکی قرار دارد و بنا‌ به گزارشها به او امکان دسترسی کافی به مراقبتهای تخصصی پزشکی که مورد نیاز او است، داده نشده است.

دفتر حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد و دیگر نهادهای حقوق‌بشری برای مدتهای طولانی از مقامهای رژیم ایران، خواسته‌اند که خانم نرگس محمدی را آزاد کنند، اما هیچکدام موثرواقع نشده است . محکومیت او بیانگر این است که در ایران بطور فزاینده تحمل دفاع از حقوق‌بشر پایین آمده است. ما از مقامهای رژیم ایران، مصرانه می‌خواهیم فوراً خانم نرگس محمدی را آزاد کنند و تمامی کسانی که صرفاً بخاطر دفاع از حقوق انسانی خود بازداشت شده‌اند آزاد شوند .

به امید آزادی بانو نرگس محمدی گرامی
٨تیر ١٣٩۵