گذری سریع بر مبارزه ی طبقاتی در ایران

سرمایه داری با حاکمیتِ سه قرنی و با پشتوانهً امپریالیستی یک قرنی خود، اینک جهان بشری را به دهکده یا شهرکی آلوده و نفس گیر و بی آینده تبدیل نموده است. شهرکی درهم تنیده از انبوه مزدبگیران و بیکاران و بیماران و گرسنگان و خانه خرابان و از خود بیگانگانی که سپهرآمال زیست انسانی شان را سیاست ها و اقداماتِ استعمار پسامدرنی، سخت تیره و تار و بی فروغ کرده است. شرایط مادٌی و زیربنایی جهانی هرگز تا به این حدٌ مستعد و مهیای برپایی انقلاب و دگرگونی اساسی نبوده است. امٌا وهیهات که نه انبوه اردوی کار و کارمزدی دارای سازمان و تشکل و همبستگی لازم ؛ و نه مدعیان ایدئولوژیک او دارای تئوری و برنامه و افق روشن و منسجمی برای انجام این کارستان است ؛ و نه حتی یک طرح روشن و سیاستِ عملی مناسبی برای پیشبرد و تحقق انبوه مطالباتِ ریز ودرشتِ اقتصادی و سیاسی/ اجتماعی و زیست محیطی و غیرهً جهانی دارد.  

پایان مضحکه انتخاباتی و بیرون آمدن روحانی از صندوق

با پایان مضحکه انتخابات یک آخوند معتدل که قرار است در قالب تنظیم کننده روابط بین جناح های درون و بیرون حکومت ظاهر شود و کدورت ناشی کم لطفی به رهبر در جریان سال ۸۸ را برطرف نماید و دسترسی به قدرت و ثروت جامعه را برای همه نیروهای وفادار به نظام را مهیا نماید، از صندوق بیرون آمد.  

سونامی خیزش ضد سرمایه داری

هنوز جهان سرمایه داری گرفتار سرگیجه ی خیزش نسل جدید طبقه ی کارگر ترکیه به سرمی برد، که هزاران کیلومتر آنطرف دنیا در برزیل خروش میلیون ها کارگر شهرهای این کشور را بلرزه درآورده است(١). کارگران پرچم اعتراض علیه دره ی فقر بین طبقه ی کارگر و طبقه ی سرمایه دار،  علیه گرانی مایحتاج روزمره ی زندگی ، مالیات گزاف، علیه وضعیت نا بسامان بهداشت، درمان، علیه سیستم آموزشی ناهنجار،  کیفیت بد ترانسپورت، علیه تخصیص  بودجه ی کلان ٢٠ میلیارد دلاری برای ساختن ١٢ استادیوم عظیم برای مسابقات فوتبال جهانی سال ٢٠١۴ و المپیک ٢٠١۶ ،(٢)، علیه فساد و رشوه خواری گسترده و افزایش قیمت اتوبوس، به یک کلام خواست های رفاه اجتماعی، بلند کرده اند. 

گیرم که می کشید، می برید، می زنید! با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید؟

گیرم که می کشید، می برید، می زنید! با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید؟

در حاشیه حمله سیبرنتی عوامل رژیم اسلامی به سایتهای فعالین کمونیست

از: سعید صاحی نیا

۱۴ ژوئن ۲۰۱۳

گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام! و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهای‌تان زخم‌دار است
با ریشه چه می‌کنید؟گیرم که بر سر این باغ بنشسته در کمین پرنده‌اید
پرواز را علامت ممنوع میزنید
با جوجه های نشسته در آشیان چه می کنید؟
گیرم که می‌کشید،گیرم که می‌برید،گیرم که می‌زنید
با رویش ناگزیر جوانه چه می‌کنید؟”
(خسرو گلسرخی) 

نه بد! نه بدتر! فقط سرنگونی جمهوری اسلامی!

” بین بد و بدتر، باید بد را انتخاب کرد “! چه کسی حکم داده که حتما وقتی بد و بدتر گذاشته میشود باید “بد” را انتخاب کنیم؟ این جمله، جمله ای کلیدی است که حکومت جمهوری اسلامی و مدافعین آن میخواهند بوسیله آن مردم را اولا پای صندوقهای رأی بکشانند، دوما کاملا واضح و با وقاحت مردم را در ظرف بی اختیاری و بی حقوقی قرار دهند و بگویند که : اِی مردم شما هیچ آلترناتیوی ندارید، شما هیچ حقی ندارید و اختیار تصمیم گیری از آنِ باند حاکمه است. ولی اگر مورد رضایت شما نیست، حداقل این حق را دارید که بین بد و بدتر، بد را انتخاب کنید. و با همین ترفند مردم را از ترس بدترین ها به بد و حداقل ها راضی کنند. و همین پدیده انتخاب بین بد و بدتر میتواند موجب ادامه حیات حکومت می شود.  

در انتخابات جمهوری اسلامی مردم بازنده اند!

انتخاباتهای بورژوایی چه محلی و پارلمانی و یا انتخابات ریاست جمهوری با اندک تفاوتهایی همگی سر و ته یک کرباسند. دمکراسی بورژوایی دیکتاتوری طبقه حاکمه است. بورژوازی در چهارچوب سیستم ونظام سرمایه دارانه هر چند سال یک بار تعدادی از نمایندگان وسخنگویان خود را به پارلمان می فرستد و یا یکی را به ریاست جمهوری انتخاب می کنند. طبقه کارگر و مردم در این بازی سیاهی لشکر و بازندگان اصلی صحنه انتخاباتهای بورژوایی اند. 

نه به مضحکه انتخابات! ترکیه راه را نشان میدهد!

خاتمی سیاست اصلاح طلبان حکومتی را روشن کرد: روحانی و عارف ائتلاف کنند، و به سهم خود برای جبران یاس ناشی از ضربه فنی رفسنجانی به صف هواداران شان “امید” ببرند و به سهم خودشان تنور “حماسه انتخاباتی” خامنه ای و “نظام عزیز” اسلامی شان را گرم کنند. رفسنجانی هم همین سیاست را دارد. ظاهرا و بقول خاتمی، موسوی و کروبی هم “نه نظر منفی دارند و نه نظر مثبت”! خاتمی تاکید کرده که “ایده ال ها را در دلهایتان نگه دارید و واقع گرا باشید”، یعنی به همین چیزی که جلویتان گذاشته اند قناعت کنید! این جماعت حتی جرات ندارند در انتخابات شرکت نکنند. تئوری آنرا هم دارند: “از صندوق رای قهر کردن راه حل نیست”! 

کشتار تابستان ۶۷

شش ماه در تهران و سه سال در بندرعباس مخفی بودم و همیشه آماده ی فرار. بیش از ۱۳ خانه و ۶ شغل عوض کرده بودم . فقط موقع حمام کردن کفش از پایم در می آمد. بیش از ۳ سال هم در دبی نیمه مخفی زندگی کردم. تا اینکه چند ماه قبل آدرسمان در دبی نیز لو رفته بود و بالاجبار از دبی هم قاچاقی با لنج همراه ۳ رفیق دیگر راهی هندوستان شدیم. در اسکله ی بمبئی دستگیر و بعد از اینکه رگهای دستمان را بدجوری با تیغ زدیم پلیس اجبارا ما را به بیمارستان برد و از دیپورت ما منصرف شد. چند ماهی را در زندانهای اداره مهاجرت و زندان مرکزی بمبئی با شپش ها سرو کله زده بودیم. البته زندان اول را که زندان موقت بود، پس از تلاش جدی ظرف چند هفته با همکاری ٣ رفیق دیگر و بخشی از زندانیان موفق شدیم شپش ها را در بند مردها براندازیم. 

برعلیه انتخابات ضد مردمی و غیر دمکراتیک

مردم مبارز و انقلابی ایران ۳۴ سال است که انتخابی ندارند و نمی توانند انتخاب کنند و به آنها اجازه داده نمی شود که انتخاب کردن داشته باشند. بیش از سه دهه است که این مردم رنج و فلاکت ددمنش ترین و هارترین رژیم دنیا را به دوش می کشند و در زندانی به بزرگی کشور ایران با ۷۵ میلیون زندانی به سر می برند. کوچکترین حق و حقوق انسانی و اجتماعی را از آنها سلب و دریغ کرده اند. یک نفر برای میلیونها انسان که تفکرات و خصوصیات مختلف و متفاوت اجتماعی – سیاسی دارند تصمیم می گیرد. بر طبق تفکرات عقب مانده مذهبی خود و بر خلاف شئون انسانی کنونی جامعه دستور و فتوا میدهد و دار و دسته های سیاه مذهبی خود را با افکار قرون وسطایی به جان مردم انداخته است و به زندان بانان این زندان بزرگ تبدیل شده اند.  

با هم و یکصدا بپا شویم , شرایط خیزش تاریخی و توده ای مهیاست!

” نه، به سازش و نه به تشویق بی معنی بردباری”

 هر روزِ سازش، مدارا و بازی در این زمانه و میانه ی ایران اسلامی با ولی فقیه و اصولا نظام شیعه، درد بار تر و پُر مخاطره تر از پیش می شود و به سوزاندن فرصت رهائی و تعویق ایجاد فردائی آزاد، انسانی، برابر و بهتر که هدف همه ماست می انجامد و طبعا امکان تغییر ممکن فعلی از کف مردم ما می روبد.